In mei 2015 deed Thomas Dunkerbeck een poging om de UK Big 3 te lopen. Hij vroeg Alke Staal, Jeroen Krosse en Kaj Derks als begeleiders bij respectievelijk Charly Ramsey, Bob Graham en Paddy Buckley. Als pacer, begeleider, reisgezel, meebelever, avontuurgenoot. En de mannen, geschreven met een glimlach, bakten er als pacers helemaal niets van. Maar mooie ervaringen leverde dat wel op. In een drieluik verhalen Alke, Jeroen en Kaj over hun ervaringen op de Britse fells. Jeroen bijt het spits af met zijn ervaringen tijdens de Bob Graham Round.

Helvelynn

Het moet ergens eind 2014 geweest zijn. In de gezamenlijke trainingen op dinsdag, woensdag en zondag had Dunk al meerdere keren lopen mijmeren over tochten in Engeland. Zoals dat vaak gaat passeert zo’n idee een paar keer, zonder concrete vraag, laat staan een helder antwoord. Toch ging de plannenmakerij onverminderd voort. De eerste kaarten worden gekocht, de eerste plaatjes gedeeld. “Hé lul”, appt Dunk, “Google eens op Helvelynn”. Visueel ingesteld slinger ik een kreet van opwinding terug. TD verhit het ijzer. “Ga je nou nog mee?” Lijkt me geweldig, antwoord ik. Nog niet wetend hoe ik dit ga inpassen in de gezinsplanning. De familie Dunkerbeck zou meegaan naar Schotland. Het was immers meivakantie. Dus een soortgelijk plan zou gesmeed kunnen worden met mijn achterban. De Krosse bunch goes Lake District. Zonder dat het thuisfront de impact van Bob Graham volledig doorgrond wordt ingestemd met een Britse meivakantie. Glamping in een yurt op een National Trust camping, zonder Wifi of elektriciteit. Deze vakantie wordt niet alleen een uitdaging voor papa….

Time frame

Zittend op de camping veinzen Thomas en ik geestelijke aanwezigheid. Mijn gezin is ongeduldig en wil zwemmen, voetballen en gorge scrambling, een Britse variant op canyoning. Wij niet, we turen naar de bergen om ons heen, vreten en leven stiekem in reservestand. We sprokkelen rustmomenten en bereiden ons mentaal en qua uitrusting voor op Bob Graham. De weersvoorspellingen worden dagelijks gecheckt, op zoek naar dat ene venster van 24 uur met stabiel weer in een overwegend nat en bewolkt Noord-West Engeland. Maar dan komt het antwoord op zondag ineens uit Wales. Paddy moet op donderdag gelopen worden vanwege het weer daar. En dus wordt Bob uiterlijk gelopen op maandag, om toch nog enig herstel te hebben tussen tocht 2 en 3 van The Big 3.  De voorspelling voor maandag en dinsdag zijn redelijk mild. Er is wel wat regen en wind voorspeld maar de millimeters per uur en meters per seconde boezemen geen angst in. En soms is het ook gewoon wat het is. Maandagavond om 18 uur start onze Bob Graham Round. Punt.

Voortouw

Iets over zessen staan we bij de kerk in Keswick, het startpunt van de tocht. Het plaatsen van de dropbags onderweg en het parkeren nam wat meer tijd in beslag dan vooraf ingeschat. In plaats van nog wat te eten in Keswick besluiten we toch maar zo snel mogelijk te vertrekken. Met rugzakken vol lekkers van Clifbar, Mulebar en Overstims zouden we onze calorieën wel binnenkrijgen. Behangen met kaart en GPS-apparaat neemt Thomas het voortouw in de navigatie. Om dit voortouw nooit meer los te laten. Soms denk ik wel eens dat Dunk loopt om te navigeren in plaats van andersom, zoals hij loopt om te schrijven. We verlaten Keswick en daarmee de bewoonde wereld voor de komende 24 uur.  En om er over een maximaal een etmaal terug te keren.

Wind

De eerste klimmetjes gaan soepel. Met frisse benen worden de glooiende stukken gerend. Op de steilere stukken wordt uit lijfsbehoud gekozen voor de wandelpas. De dag is nog lang. Met het klimmen uit Keswick valt de wind op de graat al wel op. Stevig windje. Voor mij niet echt in te schatten hoe hard. De inmiddels uitgevouwen stokken worden weggeblazen als ze uit de grond worden getild. Zo’n wind waarbij je niet gaat lopen wachten op elkaar op de graat maar zorgt dat je snel weer lager bent. De wind blijkt een voorbode te zijn voor nog veel meer wind. Beschut door de berg is het nog heerlijk weer. De boys van de Gelderse stuwwallen vermaken zich uitstekend in de ongerepte natuur. De navigatie blijkt met de hulpmiddelen een eitje en we banen ons een eigen weg door steenrijk grasland, wetlands en laag struikgewas. Af en toe werp ik een blik op het horloge. Met gemiddeld dik 6 km/uur liggen we goed op schema.  De opgebouwde marge op het schema van 23 uur zouden we mogelijk nog wel nodig gaan hebben nu het duister intreedt en als later de benen wat minder worden.

Regen

Nog snel even een belletje naar het thuisfront. We liggen op schema, het gaat lekker. De eerste druppels beginnen te tikken op mijn windjack tijdens het bellen. Het vooruitzicht van droge rotsen wordt nog niet echt ondermijnd. Zondagochtend tijdens de recce had ik nog wat lopen stuntelen op de gladde stenen. Het vertrouwen was nog niet optimaal. Maar met mijn raceschoenen aan en met droge stenen kan ik spelen. En die paar druppels maken daarin geen verschil, zeker niet met zo’n harde wind. Alleen die paar druppels worden veel druppels. Tijd voor serieuze regenkleding, voordat alles nat wordt. De regenbroek van Outdoor Research en Storm Stow Jacket van The North Face doen hun weg. Eronder blijft het droog en goed ademen. Met de natte stenen heb ik dit keer totaal geen moeite. De relatief onbekende La Sportiva Anakonda is een compromisloze schoen die echt geweldig uit de voeten kan met modder, gras en droge en natte rotsen. Met vertrouwen daal ik af op plekken waar het onmogelijk is om precies te voorspellen wat de ondergrond zal doen. Door de zijwaartse afdalingen op steile hellingen en het struikgewas zijn de contactmomenten met de grond door uitglijders best zacht.

Hagel

Op enig moment worden wind en regen constanten. Onderdeel van het tableau, nauwelijks opgemerkte elementen in een nacht die voortschrijdt. Af en toe werp ik een blik naar de toppen van de bergen om ons heen. In een poging al iets van de zonsopgang waar te nemen. Dan gaat het hoofd weer schuin neerwaarts. Mee met de richting van de wind en de regen. De wind laat de capuchon ritmisch klapperen langs de oren. De regen tikt als tegen een tentdoek. Maar halverwege de nacht wordt het tikken indringender. Hogerop de toppen, totaal staan er vandaag 42 gepland, maakt de regen plaats voor de ijzige versie van hetzelfde spul. En gecombineerd met de wind is die hagel als door een buks geschoten. We lachen er om, een beetje. Kan er ook nog wel bij. Voegt nog wel wat toe aan deze inmiddels onvergetelijke nacht door Lake District. Op die enkele hagel na, die als een verdwaalde kogel een poging doet je netvlies te doorboren. Een goede herinnering dat je je hoofd moet buigen voor de natuur.

Plans are nothing.

Thomas en ik hebben onderweg normaal de grootste lol. We beschouwen onze levens, de sport, dromen van toekomstige tochten, maken grapjes. Vannacht is dat anders. We lopen uren zwijgend door de onstuimige duisternis. Vaak een meter of 10 van elkaar verwijderd waardoor de spaarzame opmerkingen al zijn weggewaaid voordat deze bij de ontvanger zijn. Die stilte is prima. Mannen kunnen uren lopen zonder een woord te wisselen. Dan is er niets aan de hand. Hebben we potentieel een topdag. Toch beginnen de urenlange blootstelling aan de elementen en de eenzaamheid in de nacht haar tol te eisen. Het vooruitzicht om zo nog een uur of 15 door dit kutweer te lopen is niet aantrekkelijk. Nu is een zekere mate van discomfort onderdeel van deze sport. Ik begin voor mezelf de laagjes af te pellen. Wat maakt dat ik dit nog 15 uur zou gaan doen? Zou ik het kunnen? Wat was mijn doel? Wat zou het betekenen? Voor mijzelf, om te finishen of om tussentijds te stoppen. Voor mijn gezondheid en die van Thomas? Voor de Paddy Buckley tocht met Kaj twee dagen later? Voor mijn gezin in de rest van de vakantie, die nog haar eigen bucket list heeft met mij?

Finishen of niet finishen. Dat is een groot ding. Niet finishen als optie is misschien niet levensgevaarlijk maar ook geen gereedschap dat voor het grijpen moet liggen. Niet als ultratrailen je sport is. De mantra’s van zelfkastijder Zadoks en masochist Mig waaien door mijn hoofd. Maar finishen of niet finishen doe je niet voor een ander zeg ik boos tegen mezelf. Dit neigt naar een soort ego-conflict. Finishen ter voorkoming van een publieke afstraffing op sociale media. Dat kan geen motivatie zijn. En mijn ervaring is dan misschien niet zo rijk als van anderen, maar ik weet wel wat het is om halverwege steenkapot te zitten en toch te finishen. In Grancanaria en Tromso kende ik die momenten in 2014. Of versies daarvan.

Vandaag is niet de dag om alles te offeren voor het volbrengen van het einddoel. Plans are nothing, planning is everything. Misschien is dit wel het verschil tussen een tocht en een race. Planning betekent hier het herijken. Het evalueren van het doel, het vooruitzicht en het gevoel. Het feit dat ik me conditioneel nog sterk voel na een uur of 10 sterkt me in de gedachten dat de Central Governor mij niet domineert. Ik ben de omstandigheden gewoon beu. En het heilige moeten van finishen ontbreekt. Dit interne spel brengt me bij nieuwe doelen. Als ik doorga tot na de zonsopgang zet ik Thomas veilig af voor een vervolg van zijn tocht. Het ontbreken van een loopmaat kan worden gecompenseerd door de vreugde om en het gemak van daglicht voor de rest van deze tocht. Op basis van de routekennis weet ik tot waar het slim is om door te lopen en dit doel te bereiken. Daarmee behaal ik ook mijn tweede doel. Het bereiken van Sergeant Man.

Sergeant Man

De twintigste top op onze route heeft een speciale betekenis voor me. Op de kop af 75 jaar geleden was mijn opa onderweg naar de Grebbeberg. Hij liep als jonge sergeant in het Nederlands leger met zijn manschappen van Zuid-Nederland naar Appeltern. De slag om zuidelijk Nederland was al verloren en het Nederlands leger hergroepeerde. Met militaire bepakking en minimale navigatie zochten ze zich een weg richting het land van Maas en Waal, langs de lichamen van gevallen Nederlandse soldaten. Het waren andere tijden. Ik zou die dag ook een tocht maken. Initieel van 110 kilometer en 8500 hoogtemeters. Maar in elk geval tot aan Sergeant Man. Dat was het minste wat ik kon doen als eerbetoon aan mijn veel te vroeg overleden opa. In de slechts 7 gedeelde levensjaren heeft de harde politiechef, sergeant en verzetsman een onuitwisbare indruk gemaakt. Niet omdat het een hartelijke man was. Veel meer dan een potje voetbal en samen vissen staan me niet bij.  Maar omdat zijn geschiedenis aspecten belichaamde die ik al op jonge leeftijd bewonderde. Moed, avontuur en sportieve prestaties.  Als mijn geschiedenis – in vredestijd – zou gaan lijken op zijn geschiedenis was ik op de goede weg. En die weg bracht mij deze nacht in elk geval bij Sergeant Man.

Solo

“Gaan we dit echt doen Thomas?” Thomas kijkt naar me alsof ik net onze verkering heb verbroken. We staan een minuut te schuilen achter een muurtje van 8 stenen hoog om wat te eten. Wat dan?, is zijn wedervraag. Ik deel de uitkomsten van mijn interne beraad. We gaan weer lopen. Zonder eindconclusie roep ik nog vooruit dat hij zijn eigen afweging moet maken. We stappen zeker nog een half uur voort. Zonder iets te zeggen. Ik gis naar de gistingsprocessen in zijn hoofd. En weet eigenlijk heel goed wat daar rond zal gaan. En daarom laat ik mijn teamgenoot wiens avontuur ik zal verlaten. Zoveel is me wel duidelijk. En die beslissing geeft kracht. Het is mijn beslissing. We stappen stevig door in het inmiddels door de dag verlichte gebied van de Langdale Pikes. Nog altijd op koers om een tijd binnen 24 uur te halen. Maar niet voor mij. Mijn klok zal stoppen, ergens na 12 uur, zestig horizontale kilometers en 6 verticale.

Voor mij is het klaar Thomas, zeg ik nog een keer voor de duidelijkheid. We zitten te schuilen achter een muurtje en pakken opnieuw de recent uitgetrokken regenbroek. Wat doe jij? Met dit weer ga ik niet alleen door is het antwoord. Hoewel we de dag inmiddels terug hebben blijft de wind, regen en hagel ons plagen op de Pikes. Ik merk voor het eerst dat de kou echt vat op me begint te krijgen. Thomas helpt me bij het inpakken van mijn rugzak en het sluiten van mijn rugzak wordt al wat lastiger doordat mijn armen schudden als bij een vergevorderd stadium van Parkinson.

Snel verder dus. Om weer warm te worden. Al valt dat niet mee. Met de beslissing van Thomas is het nieuwe plan duidelijk. Als we van de graat afgaan en zo’n 3 kilometer lopen komen we bij Old Dungeon Ghyll Hotel, aan het einde van de asfaltweg naar Langdale. Onderweg doen we een poging om vervoer te regelen naar de camping. Maar hier is geen GSM bereik. Uiteindelijk bellen we via een landlijn naar onze supporters die net wakker zijn. Binnen een half uur zouden we opgehaald kunnen zijn. In het hotel mogen we schuilen tegen kou en regen. Dan blijkt dat de interne thermostaat nog niet goed werkt. Ik merk dat ik wegzak, zittend op een houten bank in het officieel nog gesloten hotel. Ik wil slapen, liggen. Niks meer doen. Straks wakker worden en me weer warm voelen. Langzaam maar zeker begint bij Thomas door te dringen dat de kou toch meer impact heeft gehad dan vermoed. Mijn Engels met de enige hotelgast is niet meer echt van atheneum-niveau en hier en daar wat onsamenhangend. Warriger dan normaal. TD maant mij niet te slapen. Om te voorkomen dat dit toch gebeurt ijsbeer ik wat door de gang. We krijgen nog een kopje zelfgezette koffie aangeboden van Dereck, de man die ons tegen de regels van het hotel toch binnenliet. Hulde aan eenieder die de regels verlaat uit medemenselijkheid.

Na een aantal doelloze op-en-neertjes in de gang van het oude hotel rijdt een voor mij bekende auto voor. Ik ben blij om mijn vrouw te zien en stap in. Ik kijk nog naar de ramen van de hotelkamers om een blik van Dereck op te vangen en hem wenkend te bedanken. De gordijnen blijven onberoerd.

Hergroeperen.

In de auto richting onze camping Low Wray denk ik nog een keer aan mijn opa. Zoals hij werd verscheept van Appeltern naar Rhenen per vrachtwagen rijd ik nu terug per auto naar mijn yurt. Om te hergroeperen. Mijn opa om te vechten voor zijn leven en onze vrijheid op de Grebbeberg. Dunk met Kaj in Wales voor een zelfgekozen nieuwe strijd met Paddy. En ik met mijn gezin voor een vervolg van mijn vakantie, scrambelend over watervallen en Pavey Ark, in papamodus. Het zijn andere tijden. En uiteindelijk is dat je leven concludeer ik. De keuzes die je maakt in de omstandigheden die je treft. Een zoute traan vermengt zich met het warme douchewater op campsite Low Wray. 

 Bibberend opende ik mijn ogen en zag de wereld omlijst met aluminiumfolie. Mijn reddingszak was aan de binnenkant nat van het condens maar daar buiten verscheen de zon over het muurtje dat me uit de wind hield. Na enig twijfelen kroop ik uit de magnetronverpakking, haalde de handschoenen van mijn tenen en verwisselde ze voor trailschoenen. De zon deed goed en na me uit te hebben gerekt begon de wandeling naar Capel Curig. Eerst over stenenveldjes, later over moerassig gras en verder door het bos. Weelderig groen schitterde onder de ochtenddauw in de opkomende zon. Schapen die op het pad lagen werden wakker en maakten zich uit de voeten, gevolgd door mekkerende lammetjes. De afdaling ging lekker, een wat zwaar gevoel in de onderbuik daargelaten. Mijn voeten kregen grip op de stenen en hier en daar waagde ik een stukje in looppas. Soms herkende ik voetafdrukken, dan die van een paar Altra's en dan eens La Sportiva Bushido. Aangekomen bij het bergstation in Capel Curig goot ik de zoete sportdrank uit mijn waterzak en vulde hem met water. Het was nog stil dus zette direct pas op de weg naar Llanberis, zo'n 20 kilometer verder. Omdat ik hier was gekomen voor een fikse fellrun en niet voor een wegwedstrijd stak ik mijn duim op bij elke auto die langs reed. Na een paar kilometer lopen wist een bouwvakker zijn rem te vinden en maakte ik even later mijn laatste klim over het kampeerterrein naar de tent. Daar gooide ik mijn rugzak neer. De buren zaten aan het ontbijt en vroegen of ze iets voor me konden doen. Of ze een kopje thee hadden. En ik kreeg de rol chocoladekoekjes toegestoken.

 “Neem zoveel je wilt.”

 Beleefd nam ik er drie, wetende dat als ik ze echt zou confronteren met hun aanbod, de rol koekjes binnen een halve minuut verleden tijd zou zijn, en dronk mijn thee.

 “Waar is Thomas?”, ze wisten inmiddels van ons plan de Paddy Buckley Round te lopen.

 “Die is nog onderweg.”

 Voordat ik afgelopen oktober met Thomas de Cornettes de Bis over was geklommen hadden we eigenlijk nooit echt samen gelopen. Maar de combinatie werkte: waar Thomas uitblonk in ervaring met ultralopen deed ik dat in voortbewegen in alpien terrein. Waar we geen van beiden voor onderdoen is liefde voor bergen. Toen we eens een rondje in Duitsland en door de Veluwezoom liepen zette Thomas voorzichtig zijn plannen uiteen voor de UK BIG 3, gaaf spul vond ik. Maar gezien ik, behalve een redelijke finish op de Eigertrail 51km, niet bijster veel strepen heb verdient binnen het ultra bergren gebeuren kwam Thomas' vraag rauw op mijn dak. Of ik met hem de Paddy Buckley Round wilde lopen. Door een lastige persoonlijke situatie had mijn race agenda pas laat vorm gekregen en in principe kon dit er ook wel bij. Mijn situatie was inmiddels gestabiliseerd dus ik kon me volop focussen op training. Het derde argument: ruim honderd kilometer door technisch terrein voortbewegen, gaf de doorslag. Binnen 24 uur, met gemiddeld vijf kilometer per uur zou het lukken. Dus een dag lang bergwandelen, waarom niet? Het vinden van een logistiek plan was het probleem niet. Ik vloog naar Liverpool want dat lag mooi op de route van het Lake District naar Wales.

 Thomas pikte me op in een zonnig Liverpool. Na twee rondes door sneeuw, wind en regen zorgde dat voor een opperbeste stemming. De voorspellingen waren niet minder hoopvol. Donderdag middag zou het opklaren, gevolgd door een heldere nacht en een zonnige vrijdag totdat het later in de middag weer zou betrekken. Dat betekende een venster van vierentwintig uur met perfecte omstandigheden.

 Voordat we aankwamen in Llanberis waar we ons kamp zouden opslaan stopten we in Penn Y Pas om de graat van Crib Goch te doen. Een messcherpe kam die van de Crib Goch naar de buurberg van Snowdon loopt. Deze graat zit niet in de route maar wel op ons lijstje om eens te hebben gelopen. Het is een beruchte kam waarvoor we onderweg ettelijke waarschuwingen tegen komen maar in deze omstandigheden een must do voor de bergfanaat. Hier kon ik mijn benen een korte introductie geven van het terrein waar we de volgende dag mee te maken zouden krijgen. Binnen drie uur stonden we weer bij de auto, inclusief een ontspannen pauze bij meert en de nodige foto momentjes.

 Donderdag. 's-Avonds zouden we beginnen aan de Paddy Buckley Round. Het plan was op twee plaatsen dropbags neer te leggen en kleine stukjes route te verkennen zodat we op de plekken waar we de weg over staken niet zouden hoeven nadenken over de route. Het was een regenachtige dag dus goed om te besteden in de auto. We reden van Capel Curig naar Nantmor en met een omweg terug naar de camping om zo bijna alle weg oversteken gezien te hebben. Regenen deed het nog immer en we besloten wat te eten om daarna de slaapzakken nog eens op te zoeken voordat we vertrokken.

 Na een paar uur te hebben gelegen werd ik wakker, in de tent was het warm en licht en het geluid van regen was verdwenen. Dat betekende dat, om vol gebruik te kunnen maken van het mooi weer venster, het tijd was aanstalten te maken. Maar ik bleef nog even liggen, aanstalten maken voor twee keer de afstand die ik ooit gelopen heb, in drie keer de tijd van mijn tot nog toe langste training, dat is niet iets waar ik regelmatig voor uit mijn bed kom. Was ik uitgerust? Ik had genoeg geslapen. Had ik genoeg gegeten? Daar had ik de laatste tijd hard aan gewerkt, misschien te veel zelfs. Kon ik het terrein aan? Zonder twijfel! Kon ik de nacht aan? Liever was ik begonnen op het randje van zonsondergang zodat ik deze zo fris mogelijk zou doorkomen. Was ik ontspannen? Daar kon ik niet direct bevestigend op antwoorden. Maar omdat het de avond er op weer zou gaan regenen was het zaak zo vroeg mogelijk te vertrekken. Toen ik mijn hoofd naar buiten stak zag ik dat Thomas er al nagenoeg klaar voor was. Ik hoefde ook niet veel meer te doen dan mijn kleren aan te trekken, nog eens naar de wc en daar stonden we, klaar voor de foto.

 “Hashtag houdoe”

 “ Maar zo zijn we niet getrouwd!”

Een kilometer liepen we door Llanberis naar de oude lei mijn. Daar begonnen we hoogte te maken. Eerst over een mooi pad en snel over het oude mijnspoortje dat verdacht veel leek op de Vertical Km in Fully. Nog niet warm hijgde ik de longen uit mijn lijf. Dat ging over toen we de bovenkant van de mijn bereikten. Hier werd het terrein afwisselender met gras en rotsvelden. 'Vanaf nu zijn we echt begonnen', voelde het en ik kon het tempo een beetje drukken. De eerste top diende zich aan en er zouden er nog 46 volgen. De tweede lag wat hoger gevolgd door een prachtig stuk over de graad met daar achter nog een top met prachtig uitzicht. Met de helling van de vijfde top, Y Garn, dacht ik het zwaar te krijgen maar na wat eten en met een rustige tred leek de routine voor de komende dag gezet. Op elke top deden we een klein momentje aan uitzicht met een paar woorden van verwondering. Niet lang want we moesten in het ritme blijven en renden weer rustig naar beneden over de graat die volgde. Dit is het leven, laat die nacht maar komen.

 De pas die volgde staat op de kaart vermeld als 'Devils Kitchen', een pas met een plas water en rotsen als stapstenen, fantastisch mooi. Vanaf hier werd het de route langzaam ruiger. Grashellingen maakten plaats voor rotsvelden en hellingen dienden langzaam maar zeker te worden genomen met de handen op de rots in plaats van de knieën. Zo nu en dan floept er een grapje over hardlopers uit, daar doen wij niet aan, daar wordt je alleen maar moe van. De zon stond nu merkbaar lager en de schemering diende zich aan. Wat zich ook langzaam begon aan te dienen was een zwaar gevoel in mijn onderbuik. Maar de volgende toppen wachten en op handen en voeten klauterden we door en boven aangekomen sprongen we van rots naar rots tot de volgende klim en de volgende afdaling over puin en rollende rotsen. Deze bracht ons bij Tryfan, een top die uit het donker opdoemde als een zuil. Op de sociale media had ik gelezen dat zijn noordhelling berg 's-winters gebruikt wordt als oefenwand voor klimmers in de Himalaya. Gelukkig kwamen wij van het zuiden maar ook daar konden we, in het licht van de hoofdlampen, de weg vinden aan de hand van de krassen van stijgijzers. Door het klauteren had ik minder last van de klappen op mijn darmgestel en vergat even het drukkende gevoel in mijn buik. Tot dat we boven kwamen, de afgrond in keken en daar de eerste wegoversteek zagen.

 De volgende klim was rampzalig. Mijn buik was in de afdaling grondig geschud en leek alle energie uit mijn benen te hebben gezogen. Hetgeen ik probeerde te compenseren met eten maar dat maakte het probleem niet minder, integendeel. Gelukkig was na de volgende top het terrein maar ten dele te rennen en hervond ik weer wat energie. Ondertussen sjokte Thomas verder, niet heel snel maar met een degelijk ritme en bovenal op schema. Zo nu en dan haalde ik hem bij maar dat kwam mijn maag niet ten goede. Een sanitaire stop, dat zou de oplossing zijn maar het mocht niet baten, mijn darmen voelden alsof er een klomp klei in lag die daar niet zomaar weg zou gaan. Ik besloot te wachten af te wachten tot de Capel Curig, waar we een dropbag hadden achtergelaten. Maar eerst nog een afdaling door natte velden, moeras en stenen. Mijn benen gingen slapper voelen en kon mijn voeten niet meer zeker neerzetten. Ik ging glijden, het was de schuld van mijn schoenen, van het eten, van de nacht en de lege batterij van mijn koplampje. Onderaan de helling lag een kilometer asfalt waarover ik een sprint trok naar onze dropbag.

 02:53, “Zeven minuten?”, zei Thomas.

“Zeven minuten?!”, dacht ik, eerst eens kijken of ik hier wat overtollige massa kan achterlaten. Maar na een korte tijd gehurkt in een hoekje te hebben doorgebracht bleek dit een droom. Teleurgesteld liep ik terug, Thomas had inmiddels zijn lenzen goed gedaan, ik stopte nog meer eten in mijn rugzak en een nieuwe batterij in mijn koplampje. De volgende kilometers zou een lange klim worden naar de volgende top welke het begin zou zijn van een lagergelegen en minder technisch gedeelte van het parcours. Maar het was op. De klim die ik anders fier op zou zijn gepowerhiked nam ik diep hangend in mijn stokken. Elke modderpoel werd een obstakel die tijd kostte om een strategie te bedenken om er langs te komen. Thomas liep inmiddels een stuk voor me uit. Boven op Carnedd Moel Siabod zag ik opgelucht licht verschijnen achter de horizon, niet lang meer en de zon zou nieuwe energie geven. Maar de afdaling die ik anders vrolijk over rotsen naar beneden zou dansen zag er nu uit als een verraderlijk complot om mijn enkels te laten zwikken. Na een tijdje stond Thomas te wachten.

 “Kaj, ik maak me een beetje zorgen.”

 “Ja Thomas, dat kan ik me voorstellen. Maar dat is niet nodig, ik kan verder maar dan met veel vloeken en die vierentwintig uur kun je wel vergeten.”

Het was duidelijk dat Thomas door wilde en deze perfecte condities gebruiken om de laatste ronde binnen de vierentwintig uur te doorlopen, want behalve het weer was hij zelf ook in goede doen. Snel ging ik checken: langste training tot nu toe, check, voor het eerst een hele nacht doorgelopen, check, meeste hoogtemeters ooit, niet perse, mooi avontuur gehad, check. Voldoende boxen waren gecheckt om met een goed gevoel af te haken. De box 'bivakeren op een heuveltop' zou ik aanstonds ook kunnen afvinken. We lagen nog steeds op schema en als Thomas in zijn eigen tempo door kon gaan zat die vierentwintig uur er in.

 “Weet je wat, ik ga terug naar de laatste top, kruip een uurtje in die magnetronzak tot de zon op is en loop dan terug naar Capel Curig. Vanaf daar lift ik wel naar de camping.”

 “Zeker?”

 “ Maak je om mij geen zorgen, heb alleen wat rust nodig. Paddy zit er voor mij op maar wakker worden in een bivak op een bergtop is evenzo mooi.”

Het was een simpel afscheid met een wederzijdse succeswens, zoals ik ze eigenlijk het liefst heb. Thomas hobbelde rustig de helling af en ik draaide me om naar mijn laatste klim, van ongeveer een kilometer lang en tweehonderd meter naar boven. Maar nu had ik alle tijd.

 Na de thee verontschuldigde ik me bij de buren en zette koers naar de hete douche. De rest van de dag bestede ik aan het updaten van sociale media in de zon. Na een paar uur kwam het eerste bericht van Thomas, hij was bijna bij de tweede dropbag, hoe ver het nog was vanaf daar.

 “30”

 “Wacht even”

 “Nee! Exact: eerst 14 dan 26”

 “Dus 40”

 “Overtuiging dat 24 gaat lukken”

 De lucht begon te betrekken, zoals voorspeld en de eerste regen liet van zich horen. Ik kreeg het bericht dat hij bij de laatste wegoversteek was en nog er over vier uur zou zijn. De tijd ging langzaam en keek de achterbak van de auto rond. Op de deksel van de pot Nutella zat een sticker: 'Nutella loves pancakes'. Geen slecht idee en een nuttige manier om de tijd te doden en prima voer voor iemand die al 24 uur in touw is. Na er eerst een paar voor mezelf te hebben gebakken keek ik op de klok, hij zou ieder moment kunnen verschijnen dus de rest bak ik dan wel. Inmiddels was het weer ronduit slecht en ik besloot eens te verkennen waar hij vandaan zou komen. Er waren verschillende opties maar door het stilzitten was ik koud en had geen zin om in de regen te gaan staan wachten. Achter in de auto met de achterklep open doezelde ik weg.

 Op eens hoorde ik een 'hallo' en daar stond Thomas, verregend, met een grijns van oor tot oor. Hij liet me zijn horloge zien: 23:59. De vuile sneakbeer had het gehaald, 2:1.

Afgelopen week stond ik aan de start van de Esneux trail, dat noemde ik 3 jaar terug een nieuwe parel. Toen de Esneux trail voor het eerst werd georganiseerd, werd 15km verderop in Chaudfontaine ook voor het eerst een trail georganiseerd met de toepasselijke naam Chaudfontrail. Destijds nam ik de keuze om voor Esneux te kiezen, maar dit jaar kon ik ze allebei lopen, omdat ze niet meer in elkaars vaarwater zitten. De organisator van de Chaudfontrail Jean-Francois Charlier liep zelfs de laatste 2 jaren mee in Esneux om die dan ook beide keren te winnen.

Aan organiseren zit een negatief kantje, je kan zelf niet deelnemen, maar het positieve is dat iemand met veel ervaring op de trailpaden goed weet wat deelnemers wensen. Dit was vandaag te merken. De start in de vallei van de Vesdre geeft je weinig andere opties als klimmen en dat hebben we volop mogen doen. Het vergelijken van trails is moeilijk, maar een week na elkaar en met geografisch zo weinig afstand tussen beide trails gebeurt dat toch.

De mogelijkheden zijn legio: lange klimmen, meer single-trails, veengrond, leisteen klimmen-en dalen en vooral veel hoogtemeters. Het parcours is meer veeleisend als een week eerder en dat vraagt opperste concentratie, maar je hebt desondanks door hoe schoon de natuur om je heen is. Opvallend is dat binnen een bereik van 15km en het lopen in een andere vallei (Ourthe vs. Vesdre) de route zoveel anders kan zijn. Waar Esneux een redelijk snelle trail kan worden genoemd, is Chaudfontrail voor mij een echt zware trail te noemen. Voor zover het vergelijken, nu naar de wedstrijd zelf.

Foto credits: Bas de Boer - Briefing moment bij start van de Chaudfontrail onder spoorviaduct

De start van beide afstanden, 13 en 26km, zou om 10uur plaatsvinden onder een spoorviaduct in Chaudfontaine. Er was een startlijn getrokken en direct na de start zou men een steile asfalt helling krijgen. Tijdens de briefing door Jean-Francois Charlier, sta ik aan de zijkant met Tim Pleijte te vertellen en plotseling roept hij 3-2-1 depart. Tim en ik staan verbaasd te kijken en beginnen rond een 50^e plek aan de klim. Blijkbaar hadden Raymond Lotz en Raymon van de Berg zich ook laten verassen. Dit zorgde bij mij ervoor dat ik totaal niet gefocussed was op een goed resultaat, want inhalen was niet echt mogelijk en na een eerste lus van 1,5km was ik al op 2 minuten achterstand gezet. Dit is direct het enige aandachtspunt van de top georganiseerde trail, de start. Een startlijn is er om mensen achter te posteren. Nu stond iedereen daar lekker relaxed en ineens was er het vertrek.

Samen met Raymond Lotz werken we ons gestaag naar voren, zonder echt bezig te zijn met een positie, mede omdat we ook geen idee hebben waar we ons bevinden. Bij de steile passages rol ik geregeld mensen op, omdat zij wandelen en ik lekker kan blijven lopen. Vanaf 3km begint een hele mooie lange single-trail, waarbij we uitkomen op een hoogvlakte met veengrond. Je waant je al even op de Hoge Venen. Het parcours blijft vanaf dan afwisselend en wonderschoon.

Wat mij erg aansprak waren de lange haarspeld klimmen, erg steil en als Steenbok (sterrenbeeld) voelde ik me helemaal in mijn element. Ray Lotz blijkbaar ook, want hij bleef constant in mijn kielzog, maar we waren al samen aangereisd en wellicht nam hij dat samen reizen wel erg letterlijk. Bij km 13 vertelde me een vrouw dat ik 3^e liep, wat me enorm verbaasde en ik riep dat Ray ook toe. Bij de daarop volgende drankpost mochten we ineens een muurtje loodrecht omhoog klimmen, een erg mooi moment. Vanaf dat moment besloten we samen te lopen en hadden we al gediscussieerd over hoe mooi het zou zijn om samen als 3^e over de streep te lopen en te kijken wat de organisatie zou besluiten. We hadden nog veel lol, totdat we bij de laatste drankpost op 20km kwamen.

Foto credits: Bas de Boer - passage door de mooie weilanden

“komt daar iemand?”, zegt Raymond. “Ja, dat is Tim Pleijte”, zeg ik. Raymond en ik beginnen al te bedenken hoe we Tim gaan omkopen om die 3^e plek te kunnen behouden, maar de snelle Zeeuw valt niet om te kopen. We lopen een tijdje samen op, bergop zijn we elkaars evenknie, bergaf heeft hij teveel geleerd in Limone sul Garda. Uiteindelijk loopt Tim naar de 3^e plek, maar pakt hij nog bijna de 2^e plek af van Jérôme Hilger-Schütz. Net als dat lijkt te lukken, valt Tim in de laatste afdaling. Gelukkig zonder erg, want hij kwam voor een laatste goede traininig met het oog op het WK Ultratrail in Annecy komende week. Hij gaf echter wel toe dat hij op het laatst nog gas had bijgegeven toen hij zag dat hij kansen had op het podium, een echt wedstrijdbeest dus.

Wie won er dan? Olivier Remacle, een lokale matadoor leidde vanaf het begin, althans buiten ons gezichtsveld, en won redelijk eenvoudig. Jérôme Hilger-Schütz werd dus 2^e, Tim 3^e, Raymond 4^e en ik besluit een lekker gelopen trail als 5^e. Voor het gemak de getallen: 24,5km 850D+ in 2u11. Deze getallen worden jullie aangeboden door mijn Garmin apparaat, alhoewel de wedstrijd 26km en 1000D+ zou zijn. Voor mijn gevoel klopt het laatste.

Onze auto was gevuld met 3 lopers, waarvan er 2 lang op podium koers zaten, maar uiteindelijk de 3^e ermee ging lopen. Silvia Pepels dieselde weer ouderwets over het zware parcours en kwam als 2^e bij de finish. Raymond, Silvia en ik waren erg onder de indruk van deze trailrun, schitterend en top georganiseerd, chapeau Jean-Francois Charlier. Qua parcours heb ik zelden zo’n gevarieerde route mogen lopen.

Zoals ik vorige week bij de Esneux Trail al aangaf, ideaal om aan te reizen, net onder Luik en qua afstanden (<30km) ideaal om eens een serieus zware trail mee te maken.

Website Chaudfontrail   

In mei 2015 deed Thomas Dunkerbeck een poging om de UK Big 3 te lopen. Hij vroeg Alke Staal, Jeroen Krosse en Kaj Derks als begeleiders bij respectievelijk Charly Ramsey, Bob Graham en Paddy Buckley. Als pacer, begeleider, reisgezel, meebelever, avontuurgenoot. En de mannen, geschreven met een glimlach, bakten er als pacers helemaal niets van. Maar mooie ervaringen leverde dat wel op. In een drieluik verhalen Alke, Jeroen en Kaj over hun ervaringen op de Britse fells. Na het verhaal van Jeroen en Kaj sluit Alke af met de eerste van de drie tochten, de Charlie Ramsay Round in Schotland.

Echt warm heb ik het niet….. knieën doen pijn…. rug gaat nog net goed….. pijnlijke spieren in beide benen en met rennen heeft het al een tijdje niks van doen want er ligt sneeuw op  2/3 van de route………. en toch……. ik heb het echt reuze naar mijn zin!

We zijn op 22km van de uiteindelijke 37.5 die ik zal afleggen en we hebben er 7 uur opzitten.  Voor ons een klein couloir van 50° oplopend tot een 65° en de stijgijzers gaan onder, hiervoor was ik mee, het alpine gedeelte van de route. De route is de ‘Chalie Ramsay Round’, 90km over 24 Munro’s en nog wat andere topjes, alpine graadjes, glooiende heuvels, steile kammen en met een totaal van 8686mD+.

Het begin

Het is begin januari als Thomas me attendeert op de Glencoe Skyrace, een race in de Schotse highlands, eentje die precies past in mijn pogingen om mijn grenzen wat betreft afstand en hoogtemeters te verleggen. Ik was op zoek naar een mooie route van rond de 40km en lekker veel hoogtemeters, dat zou namelijk mijn gebrek aan snelheid een beetje camoufleren, hoop ik.

Weer een maand later ontvouwt hij zijn Hollandsche Bluf plannen, de drie grote rondes in Groot-Brittannië in twee weken tijd lopen. Gekkenwerk vind ik het en zeker niet voor mij weggelegd, maar als blijkt dat het eerste rondje in Schotland ligt en net naast Glencoe, bedenk ik me geen moment. Ik ga mee! Om te helpen waar nodig is met kleding, eten, drinken en morele support, en mijn eigen race in Glencoe alvast verkennen……… ten minste, dat denk ik dan nog, over echt meerennen gaat het dan nog niet.

Oefenen

Begin april zien we elkaar weer in de Alpen, naast wat gezellig skiën met het gezin gaan Thomas en ik ook even oefenen met stijgijzers lopen, hoe je val in de sneeuw te stoppen en hoe ga je overweg met een ijsbijl. Iets wat voor Thomas geheel nieuw is, maar wat hij gezien de sneeuwcondities op dat moment in Schotland zeker nodig zal gaan hebben. En langzaam ontstaat ook het plan dat ik een gedeelte mee zal lopen, een kilometertje of 30……… zegt hij!

Dus trainen en hoogtemeters maken maar, wat me door de een of andere reden best lukt in april. Dus dat moet goed gaan komen, positief als altijd. Of eerder naïef?

Kinlochleven

Er is een huisje geboekt in het schattige gehuchtje Kinlochleven waar we op zaterdagmiddag aankomen. Het weer is redelijk, maar voor hoe lang? Zondag geven ze een beetje wind en regen/sneeuw op en dan op maandag enigszins droog, de rest van de week zijn de voorspellingen minder. Ochtends dus maar een verkennend loopje naar de graad om te zien hoeveel sneeuw er eigenlijk nou nog ligt. Nou, erg ligt nog genoeg en er valt steeds meer bij, wat als regen en een beetje wind in het dorp begint eindigt in een fikse sneeuw storm op de graad. Hier komen mijn extra kilootjes nog van pas, ik blijf nog net staan waar Thomas bijna van de kam geblazen wordt. Snel terug dus maar. Onderweg naar beneden realiseer ik me dat het wel erg moeilijk gaat worden voor Thomas om de ronde te lopen, op de kam ligt een flinke sneeuwlip die de doorgang belet en de rechtsreeks afdaling over de graad is veels te ijzig om daarover te gaan, laat staan ‘s nachts en alleen. Terug in ons droge en warme onderkomen worden de plannen gemaakt, morgen gaat het gebeuren, vertrek 3 uur ‘s nachts aan de andere kant van de route, dus eerste een uurtje rijden. Snel naar bed dus.

Schots weertje

We zijn nog geen 300m onderweg als de eerste regendruppeltjes naar beneden komen, ach ja, als je dan toch in Schotland loopt dan maar een Schots weertje. Door de wolken en grotendeels op de GPS lopen we naar de eerste top, waar we al een eerste stukje steil sneeuwveld hebben en de ijsbijl al te voorschijn komt.  Nog een tweede Munro en een lange afdaling recht naar beneden door kniehoge sneeuw en sompig grasland. Tijdens de volgende klim zien we de zon al door de wolken komen, eventjes om ons te plagen, want hogerop duiken we weer de wind en sneeuw in. Als ‘pacer’ geef ik het tempo aan door continue een meter of 5 achter Thomas te lopen, een methode die de volgende twee ‘pacers’ ook overnemen bij hun ronde. En dat zit me wel dwars, hoewel we eigenlijk allebei al van te voren wisten dat de ronde uitlopen bijna onmogelijk zou zijn door de sneeuw. Gelukkig wordt het op de top wat helderder en hebben we alleen nog maar last van een ‘beetje’ wind. En de alpine graad die volgt is er één om van te genieten. Sneeuw, rots en steile hellingen links en rechts naar beneden. Mijn terrein, en dus loop ik weer voorop en we doen het zowaar weer op een redelijk tempo. Wat ik een topje later wel weer moet bekopen met een ‘iets’ lager tempo, zelfs naar beneden wordt het bijna wandelen.

Koud

En dan komen we bij de couloir, van te voren hadden we bedacht dat dit wel een van de moeilijkste passages zou gaan zijn en dat blijkt ook zo. Zeker als Thomas zijn waterfles laat vallen en gelijk als ‘ontgroening’ even 50m achteruit naar beneden mag gaan om zijn fles op te halen. Bibberend van de kou op mijn grasrichel, in de volle wind, verdwijnt hij uit beeld, om even later met zijn flesje water weer te voorschijn te komen. Nu echt omhoog, en de kou is ook gelijk verdwenen als we al stampende in de sneeuw, leunend op de diep ingeprikte ijsbijl onze weg omhoog vervolgen. Concentratie, gezonde angst, blij, levendig, vrolijk, spanning, het zijn dit soort momenten dat je weet dat je leeft, dat je bezig bent met een groot avontuur.

Beloning

Na de couloir en nog twee toppen, veel sneeuw, 3 skitoerders, een eerste andere wandelaar en een slip-and-slide afdaling door steile sneeuwhellingen komen we op de col onder de CMD-graad.

De zon komt erdoor, we zijn weer warm en klimmen en klauteren de Oost-graad van Carn Mor Dearg op, gevolgd door de graad zelf naar de Ben Nevis.

In het zonnetje, een stuk minder wind, heerlijk klimmen in exposed maar makkelijk terrein, man wat een beloning is dit. Met een dikke glimlach van oor tot oor, met de imponerende noord-wand van de Ben Nevis in het zicht klimmen we over de graad. De laatste klim gaat weer op stijgijzers door de wolken naar de top. Na een dikke 12 uur door de Highlands gelopen, gerend en te hebben geklommen staan we weer tussen de mensen. Man o man, wat een drukte. Gedurende de afdaling kom ik zeker een man of 200 tegen die omhoog of omlaag gaan. Thomas rent nog eens lekker de 1300 hoogtemeters naar beneden, ik heb het wel gehad en doe het rustig aan. Waar ik tijdens het heerlijk klimmen op de graad alle pijntjes was vergeten, komen ze nu in volle hevigheid terug, hoe bedoel je ‘mind over body en vice-versa’.

Beneden

Na 14 uur sta ik dan eindelijk bij de verlossende auto. Blij, moe, opgelucht, pijnlijk en trots loop ik over het bruggetje en bereik mijn finish. Annette en de kinderen staan daar met de auto, chocola, toastjes en alles wat maar eetbaar is gaat erin. Wat drinken, spullen in de auto en instappen maar, op naar de douche. Thomas niet, die heeft net even een half uurtje geslapen en gaat kijken hoever hij nog kan komen, wordt die gozer dan nooit moe? Vier en een half uur later staat hij bij het huisje. Precies op de plek waar we een dag eerder in de sneeuwstorm stonden hield het op voor hem. Waar we al bang voor waren bleek zo te zijn, onmogelijk om veilig de route te vervolgen vanwege een grote sneeuwlip en lawine gevaar.

Voor wie het nog was ontgaan….komend weekend wordt het WK Trail gehouden in Annecy.  De IAU (International Association of Ultrarunners) heeft de 10^e editie van de Maxi-Race uitverkozen als strijdtoneel voor het WK. Daarmee lijkt te zijn gekozen voor een trailwaardig WK-parcours, met een lengte van 86 km met ruim 5.000 hoogtemeters. Het WK wordt gelopen over de paden van de Tecnica MaxiRace, dat in hetzelfde weekend wordt georganiseerd. Het WK is (helaas) geen race-in-a-race, hetgeen op het nodige protest kon rekenen van trailrunners die dit afbreuk vinden doen aan een van de kernwaarden van trailrunning. Een deel van de topatleten zag daarom af van deelname, in het bijzonder Francois d'Haene en Anna Frost namen publiek stelling tegen de inmenging van het IAAF in de open en vrije sport die trailrunning zo kenmerkt. Het onderscheid maken tussen elite en niet-elite lopers, het selectiebeleid om deel te mogen nemen aan een WK en het sneller en eenvoudiger maken van het Maxi-Race parcours omwille van logistiek waren belangrijke kritiekpunten. Dat laat onverlet dat we een mooi weekend voor de boeg hebben met een selectief parcours en goede atleten aan de start.

Door Irunfar en IanCorless zijn inmiddels previews gemaakt van de kanshebbers. Kijkend naar het lijstje aanwezigen maar ook afwezigen kan worden gesteld dat er een sterk veld staat maar dat de meeste grote namen uit de ISF en UTWT-races niet present zijn in Annecy-le-Vieux. Met name gastland Frankrijk en Spanje komen met een sterk team naar de race. De afstand en de verhouding met hoogtemeters is interessant te noemen. Met een verwachte gemiddelde snelheid van 10 km/uur is het een race die niet zuiver geschikt is voor de snelheidsbeesten maar zeker ook niet voor de geharde dieselende 100-mijl atleten. Het belooft dan ook een spannende race te worden, waarbij we ook echt benieuwd zijn hoe de oranje dames en heren het gaan doen rondom het prachtige meer. Want er staat natuurlijk ook een Nederlands team aan de start!

Het Nederlands team voor het 5^e WK Trail bestaat uit 5 heren en 3 dames. De vierde dame, Irene Kinnegim, heeft zich helaas vandaag moeten terugtrekken door recent ontstane problemen met haar fysieke gezondheid.  Het team voor het WK trail 2015 bestaat daarmee uit de volgende namen:

• Huub van Noorden (26 jaar, Goes); deze, van oorsprong, Zeeuwse triatleet heeft sinds een tweetal jaren met succes de overstap gemaakt naar de ultratrail. Meest opvallende resultaten van hem zijn zijn 13^e plaats bij Transvulcania begin deze maand, de 24^e plaats tijdens het WK Skyrunning 2014 in Chamonix en zijn 14^e plaats in de TDS (onderdeel van de Ultra Trail du Mont Blanc) van 2014, daarnaast heeft Huub diverse overwinningen behaald in een aantal Ardennentrails zoals de Houffatrail en de Crêtes de Spa.
• Thomas Dunkerbeck (38 jaar, Nijmegen); deze fysiotherapeut was oorspronkelijk vooral actief op de MTB, totdat hij een ruime 5 jaren geleden in aanraking kwam met de trailsport. Op zijn geheel eigen wijze benaderd hij deze sport en niet zonder succes. Naast een aantal topklasseringen in Ardennentrails zoals de Trail des Fantomes en de Ardennes Mega Trail, baart hij vooral opzien door topklasseringen in zware trails als de Montagn’Hard van 2013 (2^e) en zeer recent nog de Transgrancanaria (35^e).
• Pascal van Norden (42 jaar, Gouda); deze goedlachse oud-bokser zal voor het eerst aan een trail over deze lengte in dit soort terrein starten. Daartegenover kan hij wel ruime marathon en ultra-ervaring binnen onze landgrenzen overleggen met daarnaast enkele topklasseringen in Ardennentrails zoals bijvoorbeeld zijn overwinning in 2014 in Olne-Spa-Olne. En niet te vergeten zijn 15^e plaats tijdens het WK trailrunning 2013.
• Ronnie Duinkerken (42 jaar, Rotterdam); deze Rotterdamse oud-wegatleet heeft alweer een aantal jaren het asfalt verruild voor rotsen en hoogtemeters. Via een aantal hoge klasseringen in Ardennentrails (Trail des Fantomes, Trail de la Lesse) heeft hij ook de overstap gemaakt naar de Alpentrails, met onder andere twee keer een hoge klassering (56^e en 61^e) in de TDS van 2013 en 2014. Recent voegde hij hier een tweede plaats in de Duitse Brocken-Challenge aan toe.
• Tim Pleijte (29 jaar, Zoutelande); deze Zeeuwse topper op de korte afstand heeft zeer recent de overstap gemaakt naar de ultratrail. Nog steeds combineert hij relatief korte wedstrijden in het Zeeuwse met langere afstanden zoals de Sallandtrail en de Vuurtorentrail. Vorig jaar liep hij in het oranje de Mont Blanc marathon tijdens het WK Skyrunning. Een wedstrijd over ruim 80 km is nieuw voor hem, maar zijn talent zal hem ongetwijfeld ver brengen.

Het damesteam voor het WK trail 2015 bestaat uit de volgende namen;

• Marjolein Bil (29 jaar, Bergen op Zoom / Wallis (CH)); deze voormalig triatlete heeft een jaar of twee geleden succesvol de overstap gemaakt naar de trailsport. Een sport waarin haar passie voor duursport en bergen mooi samenkomen. Naast diverse overwinningen in Ardennentrails (Trail des Fantomes, Ardennes Mega Trail, La Bouillonante) heeft zij al diverse hoge klasseringen behaald in wedstrijden in de Alpen zoals een 6^e plaats in de TDS van 2013 en een 11^e plaats in de Trans d’Havet van 2013. Meest opzienbarende prestatie van haar is de overwinning vorig jaar in de L’Infernal Trail des Vosges over een afstand van 160 kilometer. Bij het WK trailrunning 2013 werd zij 25^e.
• Susan van Duijl (36 jaar, Rotterdam); topklasseringen in de Eiger Ultra Trail van 2014 (7^e) en zeer recent de Transgrancanaria Advanced (ook 7^e) vallen haar ten deel. Deze internationaal opererende freelance-hulpverlener combineert haar zeer grillige beroep met serieuze wedstrijdsport, voorwaar al een prestatie op zich!
• Arenda Scherpenkate (37 jaar, Almelo);  deze atlete heeft haar oorsprong in de korte afstanden liggen op de baan en weg en liep vorig jaar haar eerste Nederlandse trail, de Sallandtrail die ze en passant nog won ook. Verder heeft zij een aantal scherpe marathontijden op haar naam staan en een overwinning in de Enschede-marathon van 2013.

Zaterdag 30 mei 3.30. Dan start het WK trailrunning 2015. Zullen wij Nederlanders individueel of als team een topklassering kunnen behalen? Rond 12 uur op zaterdagmiddag wordt de winnaar van het WK verwacht.

MudSweatTrails gaat live verslag doen van het WK via social media, in samenwerking met het WK-support team ter plaatse. Met speciale aandacht voor de Nederlandse verrichtingen uiteraard. De wedstrijd is tevens te volgen via http://www.worldtrail2015.com/ en de site van LiveTrail. De openingsceremonie met presentatie van het Nederlands team wordt ook live uitgezonden vanaf 19 uur vandaag (donderdag 28 mei)

Lees ook het eerder verschenen artikel op MudSweatTrails van Barbara Kerkhof met Thomas Dunkerbeck en Pascal van Norden over hun trainingsregimes in aanloop naar het WK. 

Foto's: website MaxiRace

Tekst atletenteam deels ontleend aan persbericht NL team WK Trail

Wie MudSweatTrails bezoekt met een mobiel apparaat zal onze site in een vernieuwde weergave zien. De site houdt bij de opmaak rekening met de schermgrootte waardoor de leesbaarheid wordt verbeterd op kleinere schermen. De menustructuur is vervangen door een uitklappend ‘hamburgermenu’ waardoor het menu minder ruimte inneemt. Ook de zijkolommen worden verborgen om meer ruimte te bieden aan de nieuwsberichten. Er is gekozen voor een nieuw lettertype dat de leesbaarheid op verschillende resoluties ten goede moet komen. Allemaal 'new and improved' dus!

Het toenemend gebruik van mobiele apparaten maakte deze stap wenselijk. De ombouw van de site van MudSweatTrails heeft  meer voeten in de aarde dan we vooraf hadden voorspeld, waardoor de site nog niet op al haar pagina’s optimaal wordt weergegeven. Desondanks hopen we dat het gebruiksplezier zal toenemen als de site wordt geraadpleegd met een smartphone of een tablet.

Loop je tegen rare dingen aan? Meld het ons op info@mudsweattrails.nl. Op basis van de reacties gaan we kijken welke gebruiksproblemen kunnen worden opgelost. 

En natuurlijk niet gaan lezen tijdens het trailen want die boomwortels hebben we niet weggeautomatiseerd! 

Afgelopen zaterdag werd Huub van Noorden 22^e in het WK Trail in Annecy. De Zeeuw van Team Scarabee kwam als eerste Nederlander over de meet en had daarmee een belangrijk aandeel in de vooraf ten doel gestelde top 10-klassering voor het oranje herenteam. Het herenteam werd zaterdag 9e in het landenklassement. Met zijn prestatie eerder deze maand bij een goed bezet Transvulcania (13^E) en deze WK-klassering was het tijd om Huub te interviewen. Een vraaggesprek over achtergronden, trainingen en het WK zelf.

26 jaar en dan al kiezen voor ultratrail, waar ging het mis?

Als kind deed ik aan judo en voetbal. Ik merkte dat dat me niet genoeg voldoening gaf. Dan ging ik voor een wedstrijd eerst nog een stuk lopen. En zo werd het hardlopen steeds belangrijker, met de Kustmarathon als richtpunt. Later ben ik ook gaan fietsen en actief geworden in de triatlon. Toen volgde een trail in België, een ideetje van mijn vader. Die won ik tot mijn verrassing. Nadat ik tweede werd in de Beartrail (2013) werd ik uitgenodigd voor het ultra-weekend. Daar maakte ik kennis met ultratrail in de bergen via de verhalen van andere deelnemers als Jolanda Linschooten en Thomas Dunkerbeck. De interesse was geboren en ik wilde er toen meer van weten. Dat ultra-weekend was in februari 2013 en in juli liep ik in Italie de Trans d’Havet.

Hard starten lijkt naast de radslag aan de finish een soort handelsmerk van je. Bij Trans d’Havet  (2013) liep je zelfs tijden voor Kilian Jornet.  Bewuste keuze?

Ja en nee. Destijds kende ik die grote namen nog niet echt. En dat zegt me ook niet zoveel in de zin dat ik er achter zou moeten blijven. Daarnaast was het donker en liep ik voor de eerste keer hard in de bergen. Dus achteraf was het wat onbezonnen. Maar door hard te starten heb je vaak wel meer ruimte voor je. Ook als die mannen dan vervolgens over je heen komen. Vervolgens kan je dan proberen aan te pikken. Inmiddels ken ik trouwens veel meer namen en zijn mannen als Jornet een enorme inspiratie. De prestaties zijn ongelooflijk en onevenaarbaar maar zo geweldig. Ik heb nu 6 ultra’s gelopen en denk dat ik er zo’n twintig ultra’s nodig heb om de ervaring op te bouwen die nodig is om slim te kunnen racen.

Ook bij dit WK liep je na 3 kilometer voorop. Je finisht ruim een uur achter de winnaar. Waar maken de mannen voor je uiteindelijk het verschil?

De mannen voor me kunnen heuvelop langer blijven rennen. Niet op de echte steile stukken maar daar waar het helt. Op de steile stukken gaat het prima en in de afdalingen ook. Op het vlakke profiteer ik van mijn looptrainingen in Nederland. Vooraf had ik gehoopt dat de hellingen nog wat steiler waren bij de Maxi-Race. Alleen door vaker in het buitenland te trainen kan ik het verschil kleiner maken met de jongens voor me.

Eerder dit jaar maakten we een interview met Thomas en Pascal over hun trainingsregimes. Wat is jouw recept?

Ultratrail is uiteindelijk een mentaal zware sport. Ik train die mentale hardheid door veel van mijn trainingen heel hard te lopen. Door met een hartslag te trainen die het uiterste van me vraagt. Ik loop zo’n 8 uur per week hard op hoog tempo. Daarnaast zwem ik 2,5 uur per week als core training. Ik doe geen krachttraining. Ik vind het niet leuk en ik bouw met mijn huidige trainingen al vrij snel spieren op. Ik denk dat er nog veel rek zit in mijn mogelijkheden. Als ik vaker in het buitenland zou trainen en mijn trainingsarbeid zou opvoeren naar zo’n 16 uur zou ik nog flink kunnen groeien.  Ik kies er voor om dat niet te doen. Daarvoor zou ik ook extra sponsors nodig hebben. En nu zet ik ook al flinke stappen. Daarnaast geniet ik ook van de vrije tijd en mijn buitenlandse fietsvakanties met mijn vrouw en ben ik druk met mijn werk als fysio en de verbouwing van mijn nieuwe huis. Dat zijn nu mijn keuzes.

Wat vind je van de kritiek van ondermeer Francois d’Haene en Anna Frost over de opzet van het WK door de IAU?

Eerlijk gezegd heb ik me daar niet in verdiept. Ik wil gewoon mooie wedstrijden lopen en houd me niet bezig met de politiek rondom trailrunning. Wel denk ik dat het beter is om een open WK te organiseren, waardoor iedereen in staat is deel te nemen. Zonder afhankelijk te zijn van selecties. Wat ik wel jammer vind is dat in Nederland er een duidelijke lijn ontbreekt in de ontwikkeling van de sport en dat de sport gefragmenteerd wordt opgepikt door de NKBV en het Ultraplatform. Dat zou in mijn ogen beter kunnen. Er zou meer overeenstemming moeten komen maar dat heeft vermoedelijk meer tijd nodig.

Jouw volgende grote race is de Ice Trail Tarentaise, het EK Skyrunning, tough cookie…..

Een bijzondere race inderdaad, 63 kilometer op zo’n 3000 meter hoogte. Het zal niet meevallen om daar goed te presteren al denk ik dat het rennen over sneeuw me goed af zal gaan. Met name de hoogte zal een probleem zijn. Er komt geen hoogtetent in Zeeland te staan, al is dat best een aardig idee. Eerlijk gezegd heb ik nog niet een heel scherp plan hoe ik me het beste kan voorbereiden op de ITT. Eerst maar eens goed herstellen van dit WK. In de dagen voor de wedstrijd ga ik naar Esprit Montagne, daar zal ik een paar keer naar 2400 meter gaan om alvast te wennen. We gaan het wel zien…

Op de hoogte blijven van de verrichtingen van Huub? Word fan van zijn atletenpagina op Facebook.

Een trail van 100 km in lijn, van het Oost-Belgische Butgenbach over de Hoge Venen naar Surister, onder de rook van Verviers, sinds de winter het epicentrum van de belgo-terror. Het grote pad van meren en kastelen. Dat klinkt sprookjesachtig, maar als mijn trouwe digitale huisdier me om twee uur in de ochtend wekt om vervolgens met een bus afgevoerd te worden naar de startplek, voel ik me een amechtige ridder die onder een dood paard ligt.

Brak en met een soort primaire focus op koffie zie ik de loopmeute die vijf minuten daarvoor de bus uit is gedreven in beweging komen. Het is een uur of vier en het heeft er alles van dat we gestart zijn. Wakker ben ik nog steeds niet helemaal. Twee eerste saaie uren hardlopen brengen daar weinig verandering in. Het voelt allemaal zeer vertrouwd: geen zin om te lopen, veel te hard gestart, pijn aan alle grote spieren in mijn lijf, zin om in mijn nest te kruipen…

Tot mijn grote verbazing volgt een fraaie aaneenschakeling van aardige paadjes, hoogveendoorkruisingen op plankiers en interessante hindernisparcoursen.

Op kilometer veertig rond ontbijttijd onthalen een stel aangeschoten jongeren ons op ravito twee. De halve liters Jupiler hebben de boys erg enthousiast gemaakt, zo vroeg in de ochtend. Ik kan hun state of mind wel waarderen, maar veel lopers reageren er wat nukkig op.

Ergens halverwege de dag doorkruist de karavaan het stadje Malmedy. Het eerste teken van beschaving dat ik er tegenkom is een kerk. Als ik langs de achtergevel om het religieuze bouwsel heen loop word ik door een man in net pak gemaand langzaam te lopen en respect te tonen voor een dood lijk dat tegen mijn richting in naar de begraafplaats wordt afgevoerd, gevolgd door een rij betraande mensen. De sfeer is bedompt. Als de lijkstoet voorbij is, zet ik de draf maar weer in.

Als mijn kilometerteller op 101 staat passeer ik het plaatsnaambord Surister, het finishdorpje. Tot mijn ultieme wrevel leiden de lintjes ons met een grote boog om de dorpskern heen en pas een klein half uur later loop ik het finishveld op. Een mooie training mentale weerbaarheid. Als ik na een uur of 15 finish, staat Mildred Haans bij de tijdsregistratie. Ze is al uren binnen en zou op de hoogste trede van het podium hebben gestaan als dat er nog van gekomen was. Maar organisator Christophe is druk aan het proeven van de indrukwekkende voorraad onbekend Belgisch bier die klaarstaat bij de finish. Geen damespodium dan maar, er zijn belangrijkere dingen.

Na een fantastische douche en een bord pasta geef ik Mildred een lift tot Valkenswaard. In de auto weet ze me er weer niet van te overtuigen dat het lopen van zo’n lang ding een kwestie van genieten is. Natuurlijk is 15 uur verlangen naar mijn bed en een massage van mijn ouwe knoken niet het gevoel dat gelijk staat aan genieten.

‘Dit soort afstanden hangen een beetje tussen lang en kort in. Het blijft vooral afzien en lijden en hunkeren naar het moment dat het voorbij is. Pas als het gedoe nog veel langer doorgaat en duidelijk wordt dat het einde nooit meer in zicht komt, treden gelatenheid en acceptatie in. Die acceptatie lijkt op een vorm van aanvaarden van de wereld zoals hij is. Misschien ben ik naar die aanvaarding wel op zoek,’ mijmer ik, nadat ik Mildred heb afgezet.

Een half uur later pik ik Nicole op in Tilburg en begeven wij ons naar Den Haag. Daar komen we om middernacht aan, net op tijd om nog even naar een verjaardagsfeestje van één van de grotere drugsdealers van de stad te gaan. Twee uur later, precies 24 uur nadat ik ben opgestaan, mag ik dan eindelijk naar bed.

Website Grand des Lacs et Chateaux

De StuwwalTrail stond dit jaar voor de derde keer op het programma als onderdeel van de Oosterbeekse Stuwwalloop. De 20km Trail kreeg een kleine upgrade en een kennismakingsafstand met Trailen werd aan het programma toegevoegd (10km). Zo werd Sportpark Hartenstein afgelopen zaterdag een mooie mix van wegafstanden, kidsrunners en trailers van verschillende niveau's. Dat in een omgeving die in deze periode van het jaar misschien wel op zijn mooist is: diepgroen en kleurig en een bescheiden laagje modder..

Op de Trailafstanden stonden gecombineerd zo'n 1.000 trailers ingeschreven. Hierdoor werd er gekozen voor verschillende starts, op basis van een zelf gekozen startvak. De geplande doorstroming verliep goed, waardoor lopers van de verschillende niveau's prettig over de paden konden bewegen. 

De lopers op de langste afstand krijgen de eerste 5 kilometer de indruk van een redelijk vlot parcours. De opvolgende 8 kilometer herbergen echter het grootste deel van de ruim 500 hoogtemeters met de klimmen van de Westerbouwing, de trap naar het Duno plateau, het steilste stuk vanuit de Italiaanse weg, de kruip-door-sluip-doors rond de Holleweg en de klimmen rond de Boersberg. MudSweatTrails parcoursbouwer Marc Weening heeft voor hen geen hoogtemeter laten liggen. De hardlooppas wordt voortdurend afgewisseld met de power-walk, ritme zoeken is er bij dit zaagtandprofiel niet bij. 

Bij de mannen voorin de race zien we tweevoudig winnaar Zac Freudenburg bergop steeds grotere gaten slaan. In zijn beschouwing na afloop geeft hij aan dat hij ook wel aardig bergaf kan lopen. Maar toch wel wat spierpijn had van zijn 100km Hardloopvierdaagse van het weekend ervoor. Achter hem is een mooie strijd tussen debutant Christiaan van Beusigem, Pim Molenaar en David Hemstede. Uiteindelijk in die volgorde achter Zac finishend op de baan van het Oosterbeekse sportpark. 

Christiaan van Beusichem en Pim Molenaar in hun strijd rondom het Kasteel van Doorwerth

Vlnr: Pim Molenaar, Zac Freudenburg en Christian van Beusichem 

Bij de dames is er ook een stevige strijd voor de eerste drie plekken. Debutante Karin Wijlaars uit Nijmegen gaat van kop af aan voor de winnares van vorig jaar Corelien Kloek uit. Die op de hielen wordt gezeten door Charissa Koetsier. Voor Charissa was het na een aantal evenementen ondersteunen prettig om de benen te laten spreken, met de aanmoedigingen vanuit het parcoursteam van MudSweatTrails. Karin zou haar debuut glans geven met de overwinning en de bijbehorende grote vaas Erdinger Alkoholfrei. 

Vlnr Corelien Kloek, Karin Wijlers, Charissa Koetsier

De winnaressen en winnaars van de 10km StuwwalTrail

Vlnr (V): Cindy Holierhoek Bruis, Myrna Nierop, Jindra Bakker
Vlnr (M): Bart van den Anker, Robin Klanker, Sijtse Kamphuis

Op de weg terug 'rollen' de paden iets gemakkelijker. Een prettig gegeven voor veel lopers die kennismaken met deze tak van sport en er achter komen dat 10km op papier op de Trail wel eens een kilometer langer kan zijn. Maar smaakt het naar meer? Als we op de geluiden via Social Media afgaan wel! En 'meer' misschien wel in de zin van 'langer', maar dat hoeft geen doel op zich te zijn. Het Sportpark is aan de finish een gezellige samensmelting van allerlei lopers. In het zonnetje wordt de Erdinger Alkoholfrei genoten en gebruik gemaakt van de catering voor het goede doel. Life is better on the trails! En toch ook wel aan de finish daarvan. 

Wij bedanken de vrijwilligers, de Stichting Stuwwalloop en de lopers weer voor dit loopfeest!

Resultaten StuwwalTrail 2015

Foto's door Barbara Kerkhof op onze Facebook Pagina

Blog Erlinde Schep

Blog Jantiene Hannessen

Blog Jeroen Vink

Mijn voorbereiding op de Eiger verloopt heel anders dan ik van tevoren had kunnen bedenken. In de duistere decemberdagen keek ik uit naar eindeloos lange zomeravonden waarop ik volledig afgetraind over de Veluwe zou zoeven. Het blijkt allemaal iets anders te lopen. Maar evengoed: ik heb er zin in!

Afgetraind
Duurlopen van drie tot vier uur zou ik gaan doen; gewoon lekker zwerven door het bos. Keiharde trainingen met zo veel mogelijk hoogtemeters pakken, liefst elke week. Ik zou zo afgetraind zijn dat mensen zouden vragen: ben je ziek? Wat dat laatste betreft: mijn wallen zijn extreem aanwezig, maar verder lijk ik vast nog best gezond, met in elk geval niet het sinds onlangs in de media verguisde sixpack van mijn dromen. Wat die kilometers betreft: de Koning van Spanje Trail was met 37 kilometer mijn langste afstand tot nu toe. Wat hoogtemeters betreft: ongeveer 1500 in een training tot nu toe. Niet ideaal, deze voorbereiding op een trail van 51 kilometer met ruim 3000 hoogtemeters. Gelukkig heb ik nog een paar mooie weken te gaan.

Trots
Niet ideaal. Maar wel het meeste dat ik er de afgelopen maanden uit kon halen. Het was niet zo’n makkelijke periode in mijn leven (lees: tranen, ellende en meer van zulks), maar waar ik blij mee ben, zelfs trots op ben, is dat ik ondanks alles ben blijven lopen en er plezier in heb, bij elke stap. Okee, misschien dat er in Gulpen een paar stappen waren waar ik iets minder van heb genoten, maar ook dat kwam allemaal snel goed –zeker met zo’n heerlijk stuk kersenvlaai na de finish.

Loopvriendjes
De reden dat het zo leuk bleef, of werd, was dat ik het niet allemaal alleen hoefde te doen. Op het dieptepunt van alle emoties haalden mijn trouwste loopvriendjes me thuis op –ik had per app laten weten dat ik echt NO WAY een stap zou verzetten die avond, zo uitgewrongen voelde ik me. Het werd een avond van steile heuveltjes op en neer rennen, van steegjes doorsperen, van lichtjes langs de rivier, van over hekjes balanceren en muren beklimmen. Het was zwoel, het was lente, er werd gegeten en geroezemoest op terrassen. Er waren onze voetstappen en gelach in de straten van de stad. Ik was op vakantie op 15 kilometer afstand van mijn huis, een paar uur lang. Dat is hoe ik trailrunning ben gaan zien: als vakantie, op elk moment, op elke plek. Het was het laatste waar ik zin had, maar het bleek precies datgene te zijn dat ik nodig had.

Vakantie
Dus als ik denk aan die gigantische Faulhorn, halverwege de Eiger51, dan denk eraan dat ik op vakantie ga naar het mooie Grindelwald. Dat ik daar een pracht van een dagtocht ga maken, die bergen ga beklimmen met hardloopschoenen aan. Het uitzicht, de geur van de almen en ik die daar doorheen mag rennen: alleen al dat vooruitzicht maakt dat ik nog meer geniet van mijn ‘vakantieloopjes’ hier thuis.

PS: Inmiddels doe ik iets met echte bergen en toffe trails en een klein beetje vakantie in trail-walhalla Colorado. Livin’ the dream! Maar daarover meer in een volgende blog.

Door: Henry Spronk en Kim Baner

Als trailloper lijkt de aantrekkingskracht van de bergen genetisch bepaald. In Nederland hebben we het te doen met Limburg en her en der een paar verdwaalde heuvels. Het is dan ook niet vreemd dat menig trailloper zijn/haar grenzen verlegd naar de Ardennen en de Alpen, vaak ook in deze oplopende volgorde van hoogtemeters. Wij zijn geen uitzondering op deze regel en kijken elke keer weer reikhalzend uit om naar de Alpen af te reizen.

Toch hadden we de behoefte om onze trail grenzen eens te verleggen. Deze keer niet in de overtreffende trap van hoogtemeters maar met het vizier gericht op een ander berggebied. De zoektocht naar “ander berggebied” heeft ons gebracht in Schotland. Na wat verkenningswerk zijn we bij de West Highland Way uit gekomen. Een wandelpad van een kleine 100 mijl startend vlak boven Glasgow en eindigend in Fort William aan de voet van de Ben Nevis. Ondanks dat Jolanda Linschoten heeft bewezen dat een dergelijk avontuur ook zelfvoorzienend kan, hebben wij gekozen voor de luxe oplossing. Via een lokale organisatie (Walk Across Scotland) hebben we vorig jaar de route indeling vastgesteld en de accommodaties en bagagevervoer geboekt. In plaats van hevig afzien, zoals Jolanda L. en Thomas D. kozen wij voor de vakantiemodus en was het doel vooral genieten (en dan misschien een heel klein beetje afzien).

1e etappe: 31,5km van Milngavie naar Balmaha Schrijver: Henry
De start te Milngavie (een paar dagen later zouden we ontdekken dat je het uitspreekt als mil-naj) wordt opgesierd met een grote metalen boog: West Highland Way, niet te missen. De eerste kilometers lopen van een stadspark over in een bosrijke omgeving met sprookjesachtige kromgegroeide bomen helemaal overdekt met mos en een kronkelend riviertje. Al in de eerste kilometers krijgen we de vraag naar ons hoofd geslingerd of we “mad” zijn: “Nobody is chasing ya!”.

Het middenstuk tot aan Drymen is relatief saai met vlakke paden in de open vlakte en een kleine 3 kilometer over een asfalt weg. Gedurende dit stuk leren we het Schotse weer al aardig kennen. Met af en toe wat druppen regen in combinatie met een koude wind trekken we toch maar onze jackies aan. De wandelaars op de route (we zijn geen andere hardlopers tegen gekomen) zijn dan al ingepakt in lange broeken, dikke jassen en sommige zelfs handschoenen en mutsen.

Na Drymen duiken we het bos in waar we tijdelijk weer beter beschut zijn voor de wind. Het laatste stuk van de dag bestaat uit een aardig klimmetje. Boven aan de heuvel ontwaard zich een prachtig uitzicht over Loch Lomond en het vissersdorpje Balmaha. Tijdens de afdaling merk ik al dat mijn rechter knie een beetje begint op te spelen en ik ben dan ook blij dat Balmaha voor vandaag onze eindbestemming is. In de laatste kilometers worden we getrakteerd op een mooie afdaling waarbij de wind weer vrijspel heeft gekregen. Bij Kim worden de lenzen bijna uit de ogen geblazen en ze weet zich nog maar net staande te houden. Toch weten we zonder kleerscheuren onze eerste B&B te bereiken. Later op de middag trakteert de B&B eigenaresse haar gasten op een heuse Scottish Tea met allerlei lekkernijen zoals scones, muffins en clotted cream. Jammie.

2e etappe: 25,3km van Balmaha naar Inversnaid Schrijver: Kim
Na een overweldigend ontbijt van onze lieve gastvrouw gaan we al vroeg weer op pad voor etappe 2. Vandaag 25 km en we hebben er zin in. Naar de knie van Henry durf ik niet te vragen. Wat je aandacht geeft dat groeit immers, dus we proberen het onderwerp te vermijden. De avond ervoor heb ik het nog wel even getaped. Heb ik de rol medical tape niet voor niks gekocht, uiteindelijk zullen er nog wat metertjes doorheen gaan deze week.

Het landschap is echt prachtig. De hele route loopt langs het meer of door de bossen vlak aan het meer. Het weer is typisch Schots dus we kunnen onze regenjasjes eens even goed testen. Ik roep altijd: “ik ben net een bloemetje, geef mij maar een beetje water en ik fleur helemaal op”. Zo ook vandaag. De regen in combinatie met de overweldigend mooie natuur geeft mij vleugels maar de knie van Henry vindt dat iets minder en hij verdwijnt steeds vaker uit het vizier. Af en toe wacht ik, of ren ik terug. Het laatste stuk wordt het steeds meer klimmen en klauteren over rotsen en boomwortels en ik voel me als een vis in het water. Langs mooie watervallen komen we bij het eindpunt van de route, Inversnaid. Vanaf daar moeten we nog even een saai stukje langs een weg omhoog om bij onze volgende slaapplaats aan te komen. Een kerk omgebouwd tot bunkhouse.

Wij hebben het goed voor elkaar en slapen in de mooiste kamer; een heel klein slaapkamertje buiten de kerk aan een stromend riviertje met uitkijk de heuvels in. Dit is de enige plek tijdens onze vakantie waar we een badkamer en WC moeten delen met een ander stel maar de verblijfplaats is zeer de moeite waard. Vooral de keuken is top en de gehele ambiance van zo’n omgebouwde kerk. Hier gaan we ineens ook mensen herkennen. Het “are you mad” stel verblijft hier ook.

3e etappe: 25,7km van Inversnaid naar Ewich Schrijver: Henry
Nadat gisteren voor mij het hardlopen zich langzaam aan had getransformeerd tot een aritmische cadans van voortbeweging op een beschamende laag looppastempo, begon ik de derde dag met enige vrees over de ontwikkeling van mijn pijntje aan de rechter knie. Het eerste stuk vanuit de Bunk House terug naar de route was gelijk aardig stijl bergaf over een asfaltweg. Kortom verre van ideaal om mee te starten. Desondanks bleef de zeurende pijn op de achtergrond en verdween het uiteindelijk. Of het de wondertape (omgedoopt tot placebo-tape) was, de behandeling door Kim of de schoenwissel, het maakte me op dat moment weinig uit want ik was vooral druk met genieten.

Pijnvrij rennen door de oogverblindende natuur van Schotland met een aangenaam zonnetje boven onze bol brengt het ware vakantiegevoel naar boven. Het eerste stuk van Inversnaid langs Loch Lomond is (voor onze maatstaven) lekker technisch. We manoeuvreren ons in het bos langs het meer tussen grote rotsblokken en dikke boomwortels. De avond ervoor hebben we een stelletje ontmoet die de West Highland Way per mountainbike ging afleggen, met een volle backpack op de rug. We hebben beide geen idee hoe ze voorbij dit stuk moeten komen anders dan dat ze kilometers met de fiets op de nek zullen lopen. We hebben ze helaas later in de week niet meer gezien want we waren erg benieuwd naar hun ervaringen.

Nadat we Loch Lomond achter ons laten, loopt het pad over in een glooiend landweggetje op zichtafstand van een rijksweg. Doordat de eerste 10 kilometer vandaag zo verschrikkelijk mooi waren, komt dit stuk wat saai over. Aangezien de hoogteverschillen beperkt zijn, kunnen we hier wel lekker snelheid maken (wederom: naar onze maatstaven). De laatste paar kilometers duiken we weer een bos in waar we nog even onze kuitspieren mogen trainen met een paar venijnige korte klimmetjes en afdalingen. Aangekomen bij onze B&B, een werkelijk waar prachtig landhuis, hebben we er een paar goede zonuurtjes opzitten en worden we zowaar begroet door een groepje alpaca’s; Schotland blijft ons verrassen.

4e etappe: 18,3km van Ewich naar Bridge of Orchy Schrijver: Kim
Vandaag een rustig dagje. Maar 18 km en wat minder hoogtemeters dan de andere dagen. Eigenlijk wou ik helemaal niet weg uit het mooie romantische landhuis maar het avontuur roept. Zowel de pijntjes van Henry als mijn eigen pijntjes waren godzijdank verdwenen dus konden we vandaag eens een beetje tempo maken. Ondanks dat het parcours vandaag wel ietsje saaier was vlogen we er overheen en hadden we als nog heel veel lol. Ook gaan we steeds meer mensen herkennen onderweg en maken we her en der een praatje. Wij komen immers steeds dezelfde mensen tegen. Het spannendste moment van deze dag is een “encounter” met een kudde authentieke Schotse Hooglanders. De meeste mensen kiezen ervoor om dwars door de kudde te gaan, ik zelf neig toch altijd meer naar er omheen sluipen. Na een paar mooie fotootjes genomen te hebben van de koeien konden we onze weg vervolgen en waren we vandaag al wel heel snel op onze plaats van bestemming.

Zo snel zelfs, dat onze kamer nog niet klaar was. Gelukkig stond er in de lounge een warme kachel en ben ik in een stoel voor de kachel gekropen. Het was wel niet een hele koude dag en de zon scheen zelfs, maar in die natte, bezwete kleding koel je toch al snel af. Veel van de wandelaars liepen vandaag voorbij ons hotel en stuk voor stuk zagen we ze langskomen. Onszelf afvragend waar we ze de volgende dag weer tegen het lijf zouden lopen. In de dagen ervoor waren we een man tegengekomen, met een enorme rugzak, die ons vertelde dat hij de Marathon des Sables had gelopen. Ook hij schuifelde vandaag weer voorbij, op weg naar een mooie wild kampeerplek.

Aangezien we vandaag aardig wat tijd overhadden zijn we lekker een wandeling gaan maken langs de river. Dankzij de verrekijker die ik op de eerste dag heb gekregen (vervroegd verjaardagscadeau) ontdekte ik een hert die onverstoord door bleef eten en zich gewillig liet fotograferen. Hij hield ons nauwgezet in de gaten maar vond het niet de moeite waard om weg te rennen. In de avond spreken we het stel die ons op dag één al voor gek verklaarden. Nadat we vertelden wat onze verdere plannen zijn voor het komende jaar kregen we al snel de stempel “mad Dutch runners”.

5e etappe: 34,4km van Bridge of Orchy naar Kinlochleven Schrijver: Henry
We zijn al bijtijds uit de veren aangezien de middag regen in het vooruitzicht stelt. Vandaag is de langste etappe en gisteren hebben we van andere wandelaars begrepen dat we de gevreesde devil’s staircase voor de kiezen krijgen. Tot dan toe waren we ons hier niet echt van bewust, we lopen volgens de diepzinnige theorie: het komt zoals het komt.

Nadat we enkele strategisch opgestelde tentenkampjes passeren komen we al snel tussen de bergtoppen te lopen. Enkel uitgestrekte vlaktes van gras, moeras en meertjes scheiden ons van de bergen die zich weinig lijken aan te trekken van ons bestaan. De immense stilte wordt slechts opgeschrikt door een Schotse sneeuwhoen (voor de niet-orthinologen: Famous Grouse en voor de geheel onthoudende niet-orthinologen: een vogel): een versnellende reeks van luide, nasale, stuiterende, blaffende tonen, eindigend in triller, kau, kau, kau-ka-ka-kakarrrrrr (eerlijkheid gebied te zeggen dat hier de vogelgids even te pas moest komen).

We nadere weer enige beschaving en consumeren een Ella’s babyfruithapje in knijpverpakking (een verantwoord alternatief voor de overzoete hardloop gelletjes). Vanaf onze rustplaats bij de tamme herten te Kingshouse zetten we koers naar de devil’s staircase. De klim is zeker aardig maar blijkt niet de angstgegner te zijn die ons gisteren werd aangepraat. Kim kan vandaag eindelijk eens haar stokken goed testen. Het is liefde op het eerste gezicht en een bijna struikelpartij in haar eerste 10 meter met de stokken is het gevolg. De stokken zouden aan het einde van de dag weer terug de koffer in gaan om er de rest van de vakantie niet meer uit te komen.

Na de klim begeven we ons wederom in een gebied waar naast de wandelaars van de West Highland Way geen tekenen van de mensheid terug te vinden zijn. De afdaling richting Kinlochleven is niet te steil en niet te technisch waardoor we lekker tempo kunnen houden. We bereiken onze bestemming net voor de eerste druppels uit de hemel neerdalen.

6e etappe: 25,1km van Kinlochleven naar Fort William Schrijver: Kim
Jeetje, de laatste etappe van de route staat op het menu. Nog niet de laatste loop, want we trakteren onszelf natuurlijk op een toetje maar vandaag zetten we koers richting Fort William. We nemen afscheid van onze B&B eigenaren, die werkelijk waar een formidabele B&B runnen waar echt niks ontbreekt. Ook hier krijgen we weer die stempel “mad” opgeplakt, hoewel wij dat zelf toch heel anders zien.

Vandaag starten we met een pittige klim, vanuit stilstand, dus hijgend als twee oude ijsberen dribbelen we naar boven. De weersverwachting was niet heel geweldig dus de regenjasjes komen weer goed van pas. We lopen door een uitgestrekt gebied, door hagel, regen en wind en we ruiken de Ben Nevis. De voeten droog houden zit er vandaag niet in. Door de regenval stroomt er veel water over de paden en in mijn hoofd creëer ik het liedje: “ik wil wel met oe dansen maar mien voot’n zijn zo nat”. Waarbij ik lekker door de plassen stamp.

Vanuit het uitgestrekte gebied lopen we de bossen weer in waar we weer op mooie single tracks uitkomen. In de verte doemt Fort William op tussen de heuvels en nu zijn we er echt bijna. We komen meneer des Sables weer tegen en hij vraagt ons waar we ons zelf op gaan trakteren als we het gehaald hebben. Stomme vraag; bier natuurlijk!

Het stuk door Fort William is erg saai, ineens lopen we weer over asfalt en worden we door het dorp gedirigeerd naar het eindpunt. Geen fanfare, geen rode loper, geen whisky of champagne. Alleen maar een doodsstandbeeld van één of andere vreemde kerel en veel regen. We made it!!

Bonus etappe: 18,2km Ben Nevis toppoging Schrijver: Kim
Op onze laatste hardloopdag kunnen we eindelijk eens even lekker uitslapen. We hoeven geen rekening te houden met bagagevervoer dus kunnen ons nog lekker even omdraaien. Het bier is mij niet naar het hoofd gestegen maar wel naar mijn enkel. Kut, hij is dik en doet pijn. Geen idee wat ik heb uitgespookt, ik zal wel ergens een keer gezwikt zijn. De eerste stapjes zijn best pijnlijk en ik twijfel of we vandaag ver gaan komen, maar de drang om de Ben Nevis te bedwingen is groter dan mijn miezerige pijntje dus gaan met die banaan.

Vanuit ons Guesthouse lopen we al snel de single tracks op richting de berg. Na een paar kilometer warmdraaien begint de beklimming, die naar mate we hoger komen steeds mooier wordt. We halen hier nog hele hordes mensen in, die ons vast ook wel “mad” vinden. We komen hoger en hoger en het wordt alsmaar kouder. Ik trek nog een extra jasje en mijn handschoenen aan. Nog even en we lopen in de sneeuw en we zien geen hand voor ogen, grijs, grijs en nog eens grijs is het hier maar het heeft wel wat. Na verloop van tijd komen er twee wandelaars terug. Ze melden ons dat door de sneeuw het pad niet meer zichtbaar is. Wij hebben de route wel op onze GPS maar inmiddels hebben we het zo koud dat het ons niet verstandig lijkt om verder te lopen. We hebben de 1000 hoogtemeters aangetikt en nemen de situatie voor lief. We komen nog een gids tegen die zelfs stijgijzers bij zich heeft voor het laatste stuk, dus we doen er goed aan terug te gaan.

En dan…., de afdaling. Oja, k#t die enkel. Pas dan merk ik dat het een stomme zet was om zo ver door te lopen. Ik kan mezelf niet goed opvangen door de pijn en moet dus erg voorzichtig doen in de sneeuw. Mijn handen zijn inmiddels echt verkleumd en ik verlang naar het stuk zonder sneeuw, goh dat duurt toch langer dan ik dacht. Zoals het een gentlemen betaamt staat Henry op een gegeven moment zijn handschoenen af en worden mijn handen, door constant een vuist te knijpen, weer een beetje warm. De sneeuw laten we achter ons en een prachtige afdaling, via dezelfde weg volgt. Door de enkel moet ik erg voorzichtig doen en kan ik me niet zo laten gaan als ik wil maar we komen veilig weer beneden. En nu is het echt tijd voor Whisky. Mijn favoriete drankje zal het nooit worden maar na zo’n mooie trailtrip vind ik toch wel dat we hem hadden verdiend.

Edinburg. Schrijver: Henry
Na een week lang hardlopen zijn we per trein afgereisd richting Edinburg. Tijdens de treinrit vergapen we ons aan de mooie omgeving. We komen langs een aantal plekjes die we ook rennend hebben aangedaan. Een paar uur later wacht ons het stadse leven in het sfeervolle Edinburg. De hoofdstad van Schotland betekent volop genieten van leuke winkeltjes, indrukwekkende architectuur, lekker eten en drinken en goed weer. Ondanks dit spreekwoordelijke leven als god in Schotland, moeten we onafhankelijk van elkaar toegeven dat we minstens zo graag nog een etappe hadden gelopen. Een klein buitje tussendoor hadden we zelfs nog op de koop toe willen nemen…..

Trailen in Schotland is wat betreft ons een absolute aanrader, zover je kan accepteren dat het ook enkele dagen wat nat en fris kan zijn en je soms eerder op je bestemming bent dan de bagagevervoerder. De West Highland Way zoals wij hebben gelopen is ook over meerdere dagen te spreiden. Onze invulling van 6 dagen resulteert in gemiddelde van 27km per dag met etappes van maximaal 35km. Bij een invulling van 9 dagen kom je op ongeveer 18km per dag met een maximum van 24km.

Toen de eerste trailrunschoenen van The North Face op de markt kwamen was ik sceptisch. Ze waren log en stijf en verstoken van karakter. Niet iets waarvoor ik mijn Salomons voor zou inwisselen. Met de Ultra Trail kwam daar verandering in. The North Face kwam met een vibramzool en reduceerden de stiksels waardoor de schoenen lichter werden. Daarna kwam The North Face met de Ultra Equity, een licht gestabiliseerde 'door to trail' schoen met Vibram slijtzool. Dat begon ergens op te lijken. Daar deze nieuwe schoen karakter begon te vertonen kocht ik een paar. Helaas hielden ze het maar drie dagen vol aan mijn voeten. Eerlijk is eerlijk: van een schoen, ontworpen voor loopjes in het bos en op de weg, was het naief te verwachten dat ze het vol zou houden onder de omstandigheden waar ik ze gebruikte: modder, alpien terrein, rots, sneeuw en ijs. Uiteindelijk kreeg ik mijn geld terug en heb er dus geen buil aan gevallen. Wel vielen me een me een paar dingen op aan de schoen: 

1. De Vibram zool had ongelooflijk veel grip

2. De pasvorm was uiterst comfortabel

3. Ik was echt blij met deze schoen

4. Ze waren wel erg snel kapot

Dit voorjaar liet The North Face zien te beschikken over een goed ontwikkelde cognitieve vaardigheid. Ze kwam uit met drie trailschoenen die alle drie blijk gaven van een eenduidig idee, doch ieder bedoeld voor een ander gebruik. De Ultra Equity, door to trail maar dan met duurzamer bovenwerk. De Ultra MT, de 'speedcross variant' voor ruiger en smeriger terrein, onlangs op MST gereviewd. En tot slot was er de Ultra Cardiac, het was liefde op het eerste gezicht.

Ik heb er intussen mee getraind, de Koning van Spanje geraced en de Maxirace doorlopen. Dit is -natuurlijk extra gelet op duurzaamheid- wat ik heb ondervonden, uitgelegd van boven tot onder:

Pasvorm en bovenwerk
Een van de aspecten die mij zo aanspraken aan de Ultra Equity is gelukkig terug in de Ultra Cardiac (UC): de pasvorm. Om te beginnen is het een lichte schoen die goed sluit rond de hiel en middenvoet. Het grootste deel van het upper is va ademend mesh. En ja: slijtvast, een enorme verbetering tegenover mijn vorige North Face-ervaring. Om stabiliteit te geven aan de constructie is de UC voorzien van een Cradle technologie. Vertaald naar zijn janboerenfluitjes betekent dat een stevig stuk kunstof in soort van hoefijzervorm, verwerkt vanaf de hielkuip naar de middenvoet. Het is niet opvallend, maar zorgt voor een stabiele hiel zonder dat de schoen er zwaar van wordt. Ook loopt de cradle richting de voetboog iets op om vermoeide voeten te ondersteunen. De binnenzool is niet indrukwekkend en heb ik snel vervangen door een Superfeet Carbon, laat dat persoonlijke voorkeur zijn.

Verder naar voren vind je stugge veters. Trek je ze aan, dan blijven ze gestrikt en vertonen geen rek of slippen. Met het aan en uittrekken is het een kwestie van het eerste stukje losmaken en de rest van de schoen blijft staan in de vorm van je voet. Het bovenwerk van de middenvoet is opvallend vormvast. Dat zorgt er voor dat je voet blijft waar die zit, zelfs op de langste en stijlste afdalingen.

Daarmee komen we bij de voorvoet: wat een ruimte! Ook na lange afstanden en opgezette voeten kon ik geen beklemmend gevoel bespeuren, daar kan ik kort over zijn. Het teenstuk is voorzien van een rubber laagje om wat bescherming te bieden. Dit is echter bijna te verwaarlozen en vond ik al snel craquelé in het materiaal. Iets wat de schoen geen duurzaamheids punten oplevert. Van de andere kant doet het ook niet af aan functionaliteit, ze lopen nog perfect, dus een probleem vind het niet. Detail: er zit een stukje reflector op de neus, vast om makkelijker je voeten terug te vinden in het donker o.i.d.. Hoe dan ook, het ziet er hip uit. Verder droogt het na een stapje in het water ook zoals van een trailschoen verwacht mag worden.

De combinatie van ruimte aan de voorkant, fixatie in de middenvoet en stabiliteit in de hiel is de reden dat ik heel enthousiast ben over de pasvorm. Next.

Middenzool
Het enige onderdeel waarvan ik dacht: even rustig wennen. Niet door de offset van 8mm (20-12mm), want met oog op 85km Maxirace wilde ik een schoen die meer comfort gaf dan mijn favoriete Sense Mantra. Maar zonder door te schieten naar een plateauzool a la Hoka. 

Waar ik aan moest wennen was het feit dat de middenzool een vrij ronde vorm heeft. De hoge teensprong begint al achter de bal van de voet en loopt aan de achterkant omhoog vanaf voor de hak. Het was of ik, of iets miste, of iets te veel had bij de landing tijdens en het kostte me een paar weken om er aan te wennen. Het is namelijk zo dat je bijna automatisch doorrolt van landing naar afrol. Of dat nou is op je voor- of achtervoet. Het voorvoetlanden voelt erg natuurlijk maar daarnaast garandeert de UC ruim voldoende demping als die landing eens met de hiel gebeurt. Dat is heel fijn bij afdalingen of op die verharde stukken dat je toch even wilt variëren met je pas om een beetje fris te blijven. Het materiaalgebruik is simpel, dat is gewoon een stuk EVA van eenzelfde hardheid.  Verder geen ingewikkelde techniek om stabiliteit te brengen in de middenzool, daar zorgt de Cradle uit de vorige paragraaf voor. Als we verder afzakken richting de slijtzool zien we dat de basis breder wordt. Dit zorgt voor meer oppervlak en meer grip maar verhindert niet dat je je voeten niet meer secuur op kleine plekjes kunt neerzetten, een van mijn belangrijkste eisen aan een trailschoen. Een puntje van kritiek zou zijn dat ik misschien een rockplate mis, maar eigenlijk heb ik daar tijdens de Maxirace geen last van gehad. Maar aangezien ik het meeste plezier beleefde aan het afvliegen van technische afdalingen voldoet de Ultra Cardiac met vlag en wimpel.

Buitenzool
Onderaan vinden we de buitenzool. Als je met chirurgische precisie je voeten kunt plaatsen, dan wil je daar natuurlijk ook blijven staan. Daarvoor heb je grip nodig. Heeft de UC dat? Eigenlijk heb je aan een woord genoeg: Vibram Megagrip!. Ja, de Ultra Cardiac heeft grip op rotsen, nat of droog. Dit is al beschreven in de review van de Ultra MT dus veel woorden hoef ik er niet aan vuil te maken aan de Megagrip compound. De slijtvastheid zit wat mij betreft ook wel snor. Wellicht doordat het profiel niet zo agressief is als zijn naaste familielid de Ultra MT. Na een kleine driehonderd kilometer is er slijtage te bespeuren maar niet meer dan je mag verwachten. Enkel puntje wat ik moet opmerken is een scheurtje in het Vibram waardoor een flapje los kwam te zitten. Dit was echter na een flinke mishandeling rond het meer van Annecy en bleek snel opgelost met een tubetje Bison Kit. Door de Vibram Megagrip compound blijf je hangen op nagenoeg alle harde ondergronden. Hoe zit het dan met de minder harde ondergronden? De modderhellingen, het puin, de zandvlaktes en de bospaden? Dan moeten we gaan kijken naar het profiel. Dat is strategisch doch niet heel agressief. Het is snel duidelijk dat dit geen schoen is, gemaakt voor de Nederlandse herfst modder of wintertrails in de Ardennen. Nee, het profiel verraad snel dat dit een schoen is voor de drogere bos- of lange bergpaden al dan niet met een technisch intermezzo. Maar mocht 

zich een moddermuur of glibberige afdaling op je pad bevinden, vrees niet, vertrouw op je zool en je bent er zo doorheen. Om het profiel samen te vatten: het is geschikt voor een breed scala aan ondergronden maar niet specifiek voor diepe drek. Waarvoor wel? Ik noem een koning van Spanje, Maxirace en Eigertrail: lange bos- en bergpaden dus.

Alles bij elkaar
Voor een compleet plaatje, de prijs: 119,95 euro. Een doorsnee prijs voor een trailschoen en daarvoor krijg je een schoen die in staat is je comfortabel over over redelijk technische (ultra)lange afstanden te dragen. Je krijgt een breed platform met veel grip en goed contact met een breed scala aan ondergronden. Daarboven voldoende demping om comfort te bieden aan de gevoelige voet en dat voor een laag gewicht. Heerlijk veel ruimte voor de voorvoet terwijl de hak stevig gefixeerd is in de stabiele cradle. Kanttekeningen kunnen gemaakt worden in de vorm van een rockplate, duurzaamheid, eventueel wat stabiliteit en het feit dat je er geen mudruns mee moet willen doen of alpien terrein doorkruisen. Alles bij elkaar is het ontwerp van de Ultra Cardiac typisch Amerikaans simpel en pragmatisch: we willen een schoen voor ultra trails in de bergen? Dan maken we er een die comfort biedt aan vermoeide voeten, flink wat grip heeft, maar zonder veel poespas. 

Dat ik er 85km rond het meer van Annecy op heb gelopen met een grote grijns op mijn gezicht zegt genoeg. Hopelijk is dit een blijver bij The North Face waaraan wat geschaafd kan worden, maar niet te veel.

De The North Face Ultra Cardiac is in Nederland te verkrijgen bij Bever. Dat kan via de website of in de filialen in: Amersfoort, Amsterdam, Arnhem, Den Bosch, Deventer, Globe (Den Haag), Groningen, Hilversum, Maastricht, Rotterdam centrum.

De Asics Trailrun Series hebben na de zomer- en winteredities in België in 2016 ook Nederland aangedaan. Afgelopen weekend vond in Vaals de 1^e editie plaats van de X-Trails Vaals, met daarbij ook nog de mogelijkheid tot het deelnemen van een ‘losse’ trailrun, zoals de VaalsbergTrail op zondag. Er was een groot aanbod aan trails, waaronder de 53km, de afstand die ik besloot te lopen.

Terwijl sommige deelnemers van de X-Trails nog lagen te slapen, ze liepen zaterdagavond een nighttrail, stonden om 8uur een flinke groep dappere langlopers klaar voor een stevige beproeving: 53km rondom het drielandenpunt, met een lusje Duitsland (10km), België (10km) en Nederland (35km). De hoogtemeters waren berekend op 1450D+, dus volop klim-en daalwerk voor de boeg.

Vanuit het vertrek was het de Belg Claude Waterval die de dans leidde en op de top van de Vaalserberg (na 5km) een voorsprong had van 30 seconden. Marc Weening volgde kort na mij. We doken direct de 1^e lus in en de paden waren veelbelovend, de pijlen en linten prima te volgen, totdat...

Ineens zag ik een ATB’er van de organisatie een pijl bijhangen, “Begin je nu pas” riep ik, maar ik begreep wel dat er een pijl was weggehaald. Waar was de koploper en waar moest ik heen? “Links dat paadje moet je nemen”, met weinig andere opties deed ik dat, totdat ik opgelucht weer een lint zag, maar ook een verwrongen pijl naar rechts en een gallerij van vele linten tot aan de asfaltweg en toen niets meer, sabotage!

Foto credits: Yvonne Silverentand

Marc kwam ook snel op de plek des onheils en wilde door, maar er was geen punt te zien waar we heen moesten. De ATB’er was intussen ook gearriveerd en wist het ook niet, hij werkte volgens GPS en de paadjes lagen te dicht bij elkaar om dit het horloge snel te bepalen. Na een hele tijd struinen over een pad en geen idee waar we naar toe moesten, hebben we ons, samen met Tom Bolsius, op via een een min of meer zelf gecreeërde route begeven naar het Drielandenpunt. Volgens het profiel kwamen we na 15km daar weer aan. Van de koploper had niemand meer iets vernomen. Hij zou later zijn uitgestapt. Jammer, want er had een mooi duel uit kunnen rollen.

Marc, Tom en ik begonnen samen aan de mooie 'Belgische lus' en liepen eerst nog gebroederlijk naast elkaar, maar bij de 1^e lange klim voerde Tom de forsing, waarna ik halverwege de klim overnam en vanaf dat punt nooit meer de leiding afstond. Marc pakte al snel de 2^e plaats over van Tom en kwam na een langere afdaling in mijn kielzog.

Na de 1^e lus was de route gelukkig prima te volgen en konden we lekker doorlopen. Tijd om terug te pakken was er niet bij, want Marc bleef druk op me houden, maar ik had het goed verdeeld en kon zelfs vanaf km35 uitlopen op Marc. De route door het Vijlenerbos was erg mooi en soms hadden we schitterende vergezichten op het Limburgse heuvelland. De tijd vloog voorbij en voordat ik er erg in had, was ik al voorbij de 40km. Op dat punt leek ik weer last te gaan krijgen van kramp, maar goed bijdrinken en tempo wat drukken voorkwam dat en hierdoor kon ik in het verloop lekker blijven doorlopen. Van de warmte is door de vroegere starttijd en door het feit dat je continu in een dicht bos loopt, niet zo veel te merken. Af en toe kom je uit het bos en loop je een boerenweiland over. Dat soort momenten geven dan een mooi overzicht van het heuvellandschap. 

Foto credits: Yvonne Silverentand

De laatste kilometers leken op de automatische piloot te kunnen gaan, totdat we op 3km van de finish door een weiland (hoog gras / knollenveld) werden gestuurd. Dit bleek een hels en gevaarlijk karwei te worden en had voor mij kunnen worden vermeden. Marc ging er zelfs door zijn enkel, maar kon gelukkig doorzetten. Even later liep ik over de finish na 4u25 en 53km door het mooie heuvelland, ‘mijn heuvelland’!

Voor een eerste editie zijn er altijd verbeterpunten te benoemen. Het is vervelend dat iemand zich geroepen voelde om de boel te saboteren, maar helaas is dat bijna iedere organisatie in de Benelux weleens tegen gekomen. Zaak is om dit tegen te gaan en dat betekent volop mensen (ATB-ers) op de route, die continu controleren en vooral mensen die het parcours kunnen 'dromen'.

Opvallend was ook dat er geen verkeersregelaars te vinden waren bij een aantal drukkere oversteekpunten. Zeker op een warme dag trekken er hordes fietsers, auto’s en motors door het heuvelland en kan het gevaarlijk druk worden, zeker met hardlopers langs de weg.

Marc Weening, Charissa Koetsier (2e dame) en Patrick Franken   

Al met al een erg mooie route, sympathieke organisatie en een sfeervolle locatie (Landalpark Hoog Vaals) van dit evenement. De routes zijn uitdagend en gevarieerd. Ik volop genoten van het parcours. Ondanks de hoogtemeters is het wel een trailrun waar men kan blijven rennen en tempo erin houden. In de Ardennen is dat weleens anders en zitten er vaak klauter- en wandelmomenten in.

Uitslagen VaalserbergTrail en Asics XTrails Nederland

Donderdag

Met in de rugzak een stokbrood, kaas, worst, Nutella en een liter water ging ik op weg, de laatste kilometers van het Maxi Race parcours op. Die had ik gisteravond na aankomst fluor oranje gemarkeerd op de kaart van het meer van Annecy. Alleen maar wandelen naar Mont Baron en dan terug. Maar als ik een stukje verder zou gaan zou ik de laatste klim kunnen oefenen. Nog een stukje verder kon ik mijn waterfles bijvullen in een beekje. Dat was aan de andere kant van de volgende kam. Nog een stukje verder kon ik die kam beklimmen en daaroverheen terug naar de Maxi route, om de laatste tien kilometers te repeteren.

Zes uur na aanvang en zo'n twintig kilometer verder dook ik in het meer. Tikje uitgeschoten, tot zo ver het dagje rust. “Je gaat toch ook niet naar de bergen voor je rustdagen”, aldus een comment op Facebook door ene meneer Houdini. Daar had hij een punt.

Vrijdag

Opstaan, ontbijt, racepack voorbereiden, startnummer ophalen, slapen, veel slapen, pannenkoeken bakken, veel pannenkoeken bakken, boek lezen, slapen.

Raceday

Ik trok de deur van mijn airbnb gasthuis dicht. Shit, wat vergeten, terug. Weer op weg, shit, weer terug. Weer op weg. Fijne ochtend zeg. Shit, wat is het rustig op straat. Ben vast te laat! Stukje joggen. Gelukkig, meer van die sportievelingen, rustig aan. Shit, zou Jeroen mijn stokken hebben meegenomen? En gels? Bellen. Shit, neemt niet op. Gelukkig, hij belt terug. Ja, stokken aanwezig, gels ook. Tot zo.

Dat ter illustratie van wat een enorme zenuwpees ik ben op deze momenten, niet te doen.

Blij het startschot te horen. Jeroen en ik joggen aan terwijl de horde er flink de pas in zet. We hebben beide besloten rustig aan te doen. De finish halen is prioriteit. Als daar een goede tijd aan hangt, leuk, maar we konden ons na de ervaringen in het Lake District en Snowdonia geen tweede DNF binnen een maand veroorloven. Na een paar bochten kalmeert de meute en bij het betreden van het bos, een bottleneck, worden we tot wandelpas gedwongen. Al snel besluiten we dat onze hoofdlampjes nog enkel als modieus accesoire dienen en bergen ze op. Het is druk en we bewegen langzaam dus ik besluit wanneer mogelijk in te halen. Opeens merk ik dat Jeroen niet meer bij me is. Hij roept nog iets en ik steek mijn hand op, onzin om te antwoorden. Dan maar mijn dieselritme opzoeken en haal zo nu en dan een paar mensen in.

449

Volgens de geplande strategie loop ik zonder me moe te maken tot de eerste ravito op de Semnoz. Stokken, powerhiken, beetje aanjoggen op de vlakke stukken, beetje spelen op de stukjes dalen. Maar niet moe worden kan ook minder langzaam. Inhalen dus waar mogelijk. Soms even aanhaken, tot ook die te langzaam gaat. De eerste zonnestralen komen aan, goedemorgen. Een EigertrailBuff, misschien een gesprekje. Maar nee, volledig gefocussed, geen Engels. Dan maar door naar de top van de Semnoz.

Fit en opgewarmd loop ik de eerste ravito binnen. Eerst water verversen. Dan soep, cola, kaas, water, cola, brood, water, banaan, chocola, water. En weer weg.

305

De eerste afdaling, wat een feest! Niet te hard naar beneden, mijn quads moeten nog 65km mee. Vergeten stokken op te bergen, nog even stoppen. Het is mijn eerste 85km dus ik neem de tijd. Heb ik nou Spa Rood in mijn softflasks gedaan?

Maar de daal discipline is van korte duur. De volgende deelnemers bleven komen, het pad was niet stijl, niet technisch, droog dus als ik niet vrij naar beneden zou suizen, zou ik zondigen tegen het plezier. Toen het pad overging in modderige keien bleek ook dat geen argument om het rustig aan te doen en verhoogde de SPM (steps per minute) drastisch. Ik ging sneller dan vele voor mij en tussen inhaalmanouvres en plezier bleek een direct verband te bestaan. Gelukkig werd ik ook ingehaald, een goede reden om aan te haken. Een bocht naar links en tik, daar ging mijn linker enkel. Niet hard maar een goede waarschuwing. Beneden was de eerste waterpost, simpel maar effectief. Snel drinken, verversen en door. Weer omhoog en de quads konden wat herstellen. Waar mogelijk een rustige looppas totdat een muur van modder rees. Het had gisteravond flink geregend en dat was te zien. In de file over de rand van het pad was mij niet gezien, ik en mijn stokken kunnen de gladste moddermuren aan.

234

Montangne d' Entrevernes, een lange rechte technische afdaling over de graat. Hier had ik in de voorbereiding naar uitgekeken. De lijn op de kaart sprak tot de verbeelding en om half tien op een mooie ochtend maakte ze alle verwachtingen waar. Er volgde weer een razende afdaling met sprongen over keien en trippeltjes door kleine trappetjes. Grote stappen afgewisseld met kleine, stukje vaart en dan zakte het pad, begeleid door een rotsensemble, weer een stuk naar beneden. 'Knak', zei mijn enkel weer, nu serieus. Ik greep de eerste boom en slingerde mezelf langs het pad om een welgemeende vloek te ventileren.

'Ca va?', klonk het van de Fransman die was aangehaakt.

'Moeah', ik wiebelde wat met mijn linkervoet.

Geen driemaal scheepsrecht besloot ik en hinkte aan. De rest van de afdaling ging rustiger hoewel de snelheid langzaam toenam. Een volgende klim sterkte de enkelspieren voldoende om de laatste afdaling naar Doussard weer te nemen als vanouds. Nu echter met een totale focus op elke pas.

Daar kwam de bijna 3 kilometer verharde weg door het dal naar de tweede ravito. Beneden was het warm en ik had dorst. De lucht was dik en lopen was zwaar. Maar langzaam gleed ik weer een paar plaatsen vooruit. 

Ik herhaalde de ravito routine in een variant met quiche, ananassap en gaf mijn benen wat twee a drie minuten rust in een stoel.

200

Klimmen is het devies. Met turbo van de stokken. Ik word ingehaald door hardlopers en schrik me rot. Na een blik op het startnummer blijken het frisse benen te zijn van de relay race, herkenbaar aan een oranje chip rond de enkel. Goede informatie ten behoeve van het moreel. Zo gaat mijn oog, voor het verdere verloop van de race, als ik word ingehaald automatisch naar de enkel van de snelheids maniac. Ook enkele anderen halen me in looppas in maar ik wandel rustig verder. Voor het eind van de klim heb ik ze weer achter me gelaten. Een drankpost komt en gaat, ga velden over, een beekje door, het bos uit en voor me openbaart zich een helling naar een pas. Een vlaag van jeugdsentiment, dit heb ik al zo vaak gedaan. De diesel is warm en loop op de automaat naar boven. Vlak voor de pas herken ik een oranje shirt met een leeuw erop. Het is Arenda Scherpenkate. Ondanks een gigantische blaren loopt ze lekker door.

'Hoe gaat het?'

'Goed'

'Tot bij de finish!'

167

Stukje naar beneden en weer naar boven. Ik vraag aan een zonnende toeschouwende familie langs het pad hoe laat het is. 1 uur. Zegt me eigenlijk niet veel maar doe het vast goed. Verder door de inmiddels beroemde kudde geiten en naar de top. Of dit het hoogste punt van de race is, vraag ik de mannen met het chipscanapparaat.

'Van dit deel van de race wel.'

Dan gaan de stokken weer in de rugzak.

140

Joepie! Afdalen, speelkwartier! Een half uur later is er niks meer over van die blijdschap. Al een paar kilometer gaat de route over een breed keien en gravelpad steil naar beneden en er lijkt geen eind aan te komen. Ik wil het er niet meer over hebben.

139

Als ik de waterpost in Villard Dessus verlaat het gaat wel weer. Maar mijn maag begint leeg te raken en de middagzon laat van zich horen. Gelukkig is het niet ver meer naar Menthon-St. Bernard, de laatste ravito. Daar zal Alke staan.

Ik kwam door het poortje en wilde rustig verder lopen. Ik hoorde mijn naam en zag een fel oranje en paars shirt, Alke en Annet.

'Doorlopen! De ingang is verderop!'

Voor deze keer, een paar meter aanzetten, high five, dan eten en een stoel voor twee minuten. Maar Alke's plan is anders.

'Je kan finishen met Marjolein, die is hier een kwartier geleden vertrokken en had het zwaar.'

'Ja. En ik was nog van plan even te gaan zitten.'

'Man! Je loopt een megarace! Begonnen als 450e, toen 300, toen 200!'

'Ik mag hopen al richting de 100 te zijn', dacht ik, ondertussen apetrots op het enthousiasme van de support crew van team Nederland. Nu pas besef ik waar ik mee bezig ben.

'Laat me even eten.'

'Nu heeft ze al twintig minuten voorsprong', Alke weet hoe die gasten moet behandelen als hij ze weg wil hebben.

'Nog even water bijvullen.'

'Vijfentwintig minuten!'

'Ik ben al weg!'

133

Sociaal contact deed goed en ik had een nieuw doel: Marjolein bijhalen. Flink de pas er in, met een beetje geluk haal ik haar in vlak voor de finish. Aanstonds zou ik op de paden zijn die ik donderdag had verkend. 15Km was niet ver meer en daarvan zou 6km een afdaling zijn om je vingers bij af te likken. Maar die 15km was er ook een zonder vers water en daarvan leek ik op dit moment van de race niet genoeg te kunnen krijgen. Zuinig doen en doorlopen.

Er lag een boom over het pad, dit herken ik van donderdag! Ik kroop er onderdoor en er schoot een tak recht in mijn oog. Ik merkte dat mijn lens niet meer op mijn oog zat. Niet nu! De afdaling waar ik zo naar uit had gekeken flitste voor me. Met maar een lens kon ik onmogelijk diepte zien en zouden de laatste kilometers tergend langzaam gaan. Voorzichtig wreef ik mijn oog en vond de lens in een plas traanvocht tegen mijn neus geplakt en kon hem zelfs zonder problemen in krijgen. Ik dankte alles om me heen en ging verder. Even later was daar de laatste klim op de Mont Baron. Met grote halen van mijn stokken betrad ik de laatste klim. En toen, eerder dan ik had verwacht:

'Kip ik heb je!', daar was Marjolein

'Ik had verwacht dat dit zou gebeuren.'

We praten wat. Ze had een paar keer overgegeven en voelde zich slap. De verhalen van Marjolein contrasteren altijd met hoe ze voorkomt. Een slap iemand loopt niet zo een berg op. Natuurlijk is dat relatief, dat snap ik ook wel.

'Wie trainieren sie eigentlich?', vroeg iemand onder ons toen hij ons Nederlands hoorde praten.

Ik voelde me alsof ik in het bobsleeteam van Jamaica zat, de trailrunning versie.

'We run up and down hills.'

Ik legde Marjolein uit wat er verder op het programma staat. Kennis is macht, dacht ik. Toen liep ik verder naar de afdaling waar ik zo naar verlangde. Op het uitzichtpunt borg ik de stokken voor de laatste keer op, die laatste paar meter naar de Mont Baron kon wel zonder.

113

Deze kant op! Een paar lopers dreigden de verkeerde afslag te nemen. Mont Baron, nu naar beneden en gek genoeg werd ik wat bang. De laatste afdaling, ik zat vol ongeduld en was wild van enthousiasme maar moest wel heelhuids beneden komen. Donderdag ging het vlekkeloos maar nu was er de vermoeidheid. En die enkel. Rustig aan beginnen, nog een plasje zodat niks me af kan leiden. Eerst een stukje bospad die de transitie van klimmen naar dalen vloeiend in elkaar deed overlopen, daarna rotsen en al snel zat de routine er in. Druk was het niet meer maar zo nu en dan doemde er iemand voor me op. Twijfelde die over de te nemen hindernis? Geeft niet, ik spring er wel langs. Even wat gas terug op het stukje keien en door naar de haarspeldbochten. Teugels laten vieren op de vlakke stukken.

'A gauche, merci!'

Soms met ministapjes over rotspartijen, soms met grote sprongen over keien. Inhalen via de binnenbocht, dan een handje om de boom en met middelpunt vliegende kracht door de volgende bocht. Allez allez! Maar focus op elke stap en vergeet nog een kwartiertje je voeten en knieen.

Het wordt warm en het puinpad begint, tikje terugschakelen. Over een paar honderd meter is er het meer.

Straat over en de steiger op, nu sterk eindigen. Als de kramp maar blijft waar die nu is, overal behalve in mijn lichaam. Ik drink het restantje water en zet een looppas in. Na een paar honderd meter haal ik nog iemand in en zie de de vlaggen van het finishterrein. Bij het tweede paar vlaggen naar links. Het vlakke rennen gaat nu ook best lekker, het is maar 2km. Ik pak nog twee extra plaatsen en sla linksaf en nog eens. Sprintje over de rode loper naar het schavot met daar achter een uitzinnige massa oranje shirts en bekende gezichten.

101

Ik kan dit verslag niet afsluiten zonder het Dutch Team Trail World Championships IAU te bedanken voor de sfeer, onthaal en opvang bij en na de finish. Zo wil ik altijd wel finishen, bedankt!

SALOMON - MUDSWEATTRAILS Shirt "Life is better on the Trails"! 

Dit functionele SALOMON shirt hebben we in bovenstaande opmaak in beperkte oplage beschikbaar. De kosten hiervoor zijn 29,50 euro inclusief verzendkosten (binnen Nederland) en naar België 32,50 euro. 

Het shirt is verkrijgbaar in de maten S / M / L / XL (Heren) en XS / S / M (Dames). 

Het shirt heeft een normale pasvorm. 

Bestel het shirt op de volgende manier: 
1) Stuur een mail naar info@mudsweattrails.nl met daarin je naam / adres / de gewenste maat of maten. Vermeld in de onderwerpbalk "bestelling shirt"
2) De betaling ontvangen we graag dan per bank op rekeningnummer NL78RABO0159956307 tnv MudSweatTrails. 
3) We sturen je shirt dan zsm op!

LET OP: DE VOORRAAD IS BEPERKT BESCHIKBAAR

Genieten. Dat zou bovenaan staan tijdens deze 50 mijl race op Bornholm, Denemarken. Een uitgangspunt dat voor veel mensen logisch en vanzelfsprekend is, maar iets dat ik nog wel eens kan vergeten. Zo gefocust als ik kan zijn, verlies ik wel eens het plezier in de weg er naar toe en heb ik maar één doel voor ogen: het afwerken van álle geplande trainingen en het finishen van de race in een 'toptijd'.

In november 2013 liep in mijn eerste ultra: 62km door de Portugese bergen. Een race die ik omschreef als een trailavontuur met allerlei leuke obstakels. Een race waarvan ik achteraf zei dat ik iedere kilometer plezier heb gehad. Precies dat plezier, dat wilde ik opnieuw ervaren.

Een eigenschap die ik absoluut bezit is discipline. Daardoor kan ik soms wel eens voorbij gaan andere, minstens zo belangrijke facetten zoals het hebben van plezier tijdens het trainen, het nemen van rust en het toegeven aan externe invloeden zoals afspraken die verzet worden wat dan ten koste gaat van de geplande training. Het resultaat hiervan is oververmoeidheid, zowel fysiek als mentaal.

Tot jezelf komen
Het plezier terugvinden, en daarmee de juiste energie hebben om te lopen, is dan ook iets wat afgelopen jaar en tijdens de Salomon Hammer Trail centraal stond. Nadat ik in januari van dit jaar mentaal en fysiek weer helemaal hersteld was van het finishen van de Mongol Derby (een self-supportive paardenrace van 1000km in maximaal 10 dagen in Mongolie op semi-wilde Mongoolse paarden) was het tijd om van trainingsaanpak te wisselen: 3 dagen trainen, 1 dag rust. Verplicht, het rustgedeelte dan. Dit werkte, net als het andere uitgangspunt: 'Alleen trainen als je zin hebt, niet omdat je vindt dat het moet'. De trainingen gingen beter, ik voelde me sterker worden, sneller worden en de juiste energie om te trainen kwam terug. Bizar hoeveel verschil dat kan maken.

Mijn 'tactiek' voor ultra's is om ze in het buitenland te doen, en daar dan ook alleen naar toe te gaan. Doordat ik me dan volledig op mezelf kan focussen kan ik mijn eigen race lopen. Ik hoef aan niemand keuzes te verantwoorden en ik kom tijdens de reis weer volledig tot mezelf.
De keerzijde is ook dat je alles zelf moet uitzoeken daar ter plekke en na de race kun je niet 'uitgaan' maar moet je voor jezelf en je lichaam blijven zorgen: zorgen voor warme kleding, eten, drinken, het terugkeren bij je tent etc. Ook de blijdschap van het finishen van de race kun je met niemand direct delen.
Doordat ik alleen ben daar, heb ik wel veel meer contact met mensen om mij heen. Zo heb ik na de race heerlijk biefstuk gegeten met een groepje Denen die bij mij op de camping stonden en heb ik op de ferry terug iemand leren kennen die me heeft uitgenodigd om een race in Zweden te lopen van het najaar. 

Salomon hammer trail
Na mentaal en fysiek hersteld te zijn begon het te kriebelen om weer een ultra te lopen. Niet omdat ik vond dat het moest, maar omdat ik er weer zin in had: 'Wat zal ik doen? Een 50km? Maar dan móet ik het uitlopen, want ik kon het eerst ook. Maar was als ik het niet kan? Wat als ik opnieuw faal?'. Overwegingen en vooral heel veel twijfel. Maar ik moest en zou iets gaan lopen, en het liefst op korte termijn. (Oke, dat past misschien niet helemaal in het geschetste plan: genieten en niet jezelf verplichten). Na minimaal 100 keer de agenda van MST gecheckt te hebben en 100 verschillende plannen te hebben gehad, besloot ik te gaan voor de Deense trail die ik in 2014 al wilde lopen: de Salomon Hammer Trail op Bornholm in Denemarken, over 5 weken. Er was alleen één klein dingetje: de 50km zat vol, alleen de 50 mijl (zo'n 80km) was nog open voor inschrijving en met maar 1 lange duurloop (van 25km) in februari was ik er nog niet van overtuigd dat dit echt een heel goed plan zou zijn. Hoe dan ook: ik schreef me in en ik ging trainen, want ik moest er dan wel alles uit halen wat er in zat de komende weken. (Ja, ook dit past niet geheel in bovenstaande doelstelling: genieten).

Tegen anderen vertelde ik mijn insteek 'Ik sta ingeschreven voor een wedstrijd waarvan de afstand misschien onrealistisch is voor de mate (of misschien gevoel van mate) van getraindheid'. Alle trainingsschema's wezen immers uit dat je toch iets meer kilometers in de benen moet hebben om zo'n afstand uit te kunnen lopen. 'Maar, voegde ik eraan toe, door iets te starten wat misschien onrealistisch is, kan ik het gevoel van moeten finishen doorbreken en gaan voor 'we zien wel hoe ver we komen''. Zo gezegd zo gedaan.

Op 30 april vloog ik naar Kopenhagen, net zoals tijdens mijn eerste ultra alleen. Nadat ik Bornholm, een eiland ten Zuid Oosten van Zweden had bereikt was het tijd om de tent op te zetten. Alleen dit al was genieten want ik was de enige op de hele camping dus ik kon kiezen uit een plek aan het strand of een plek tussen de rotsen, met uitzicht op de zee en het strand. Met oog op de komende kilometers en de stijfheid achteraf, besloot ik de plek tussen de rotsen (en dicht bij de WC/ingang/uitgang) te kiezen. ;)

De Salomon Hammer Trail is een race die gelopen wordt op Bornholm, een eiland dat geografisch meer te maken heeft met Zweden dan met Denemarken. Naast de 50 mijl, wordt er ook een 25km, 50km en 100mijl aangeboden. Onder de Denen staat hij bekend als de zwaarste trail van Denemarken want per rondje van 25km zitten er 'wel' 1000 hoogtemeters in. Om deze reden werd het Deens kampioenschappen 'lange trail' gehouden op de 50 mijl.
Alle afstanden worden gelopen in rondes van 25km. Voor de 50 mijl betekent dat er eerst een proloog moet worden gelopen van 5km en daarna drie rondes van 25km, telkens in de tegengestelde  richting. Doordat je telkens het startterrein passeert kun je jezelf bevoorraden vanuit je eigen tas.

De race 

De start van de 50 mijl zou om 12 uur 's nachts zijn. Dus na een dag te hebben gerust, geslapen, gegeten en nog meer te hebben geslapen en gerust, ging om middernacht het startschot. Mijn grootste angst op dat moment was halverwege zo slaperig te worden waardoor ik niet meer door zou kunnen lopen. Maar bepakt met gelletjes met cafeïne, de nodige glaasjes cola op de verzorgingsposten en voor extreme nood een blikje redbull in mijn tas ging ik op pad.
De eerste 5km liep iedereen uiteraard nog enorm op elkaar, waardoor ik mijn hoofdlampje nauwelijks nodig had. Ik ergerde me direct aan de mensen die in dat Deense vlakke landschap (oke oke, dat herhaalde ik telkens in mijn hoofd, maar stiekem had de organisatie goed zijn best gedaan om alles uit die Deense heuvels te halen wat er in zat) bij het eerste beste pad omhoog gingen wandelen. Anders dan eerdere races, en zoals besproken met het thuisfront, besloot ik de strategie van langzaam en terughoudend te starten om te gooien en mijn best te doen een snelle tijd op de eerste ronde neer te zetten. De vermoeidheid zou toch wel komen en daarna is het sowieso moeilijk om tempo te maken.

De eerste ronde van 25km begon met een flinke klim, om vervolgens via een pad naar beneden vol met boomwortels, kleine stroompjes water en keien naar beneden te lopen. Ik beeldde mezelf in dat ik volleerd klimgeit was en ging lekker soepel naar beneden. Doordat ik het plan had het eerste gedeelte van de race wat sneller te lopen, betekende dat ook dat ik naar boven zou rennen waar dat kon, om zo wat tijd te winnen.
Na 15km was de eerste verzorgingspost. Voor je daar echter was, moest je een trap naar beneden van ruim 50m om daar aan te bel te luiden, om vervolgens diezelfde trap weer omhoog te lopen. Beneden bij de bel kon je (als je daar de tijd voor nam) genieten van het uitzicht over zee, met daarbij een volle maan.
De route had ik al na de eerste ronde opgedeeld in drie etappes. De eerste ronde, tot aan de eerste verzorgingspost, en daarna kwam de tweede etappe, die ik later zou beschrijven als '10km kut'. Terwijl ik daar door het donker liep, inmiddels alleen, ging de route eerst lang het strand, met mega grote keien waar je overheen moest klauteren. Daarna kwam 'de jungle': een licht glooiende single-track waar links en rechts lage planten groeien en je af en toe over bomen die over het pad heen gegroeid waren moest klimmen of springen. Ik weet niet waarom ik zo'n hekel had aan dat stuk (dat in werkelijkheid niet langer was dan 5 tot 8 km) want het klinkt als een perfect mooi stuk om snelheid te maken.
Het laatste deel van de 25km ronde was het gedeelte bij de ruïne. Omdat ik nog altijd in het donker liep, en inmiddels alleen liep, miste ik een lintje. Gevolg: midden in de nacht stond ik  in een grote middeleeuwse ruïne, terwijl ik geen idee meer had waar de route was en hoe ik terug moest. Een fijn idee vond ik het allerminst. Gelukkig had ik de route om mijn ambit staan en vond ik vrij gemakkelijk de weg terug.
In de laatste kilometers van de eerste ronde ontdekte ik de handigheid van het lopen van rondes in tegengestelde richting: je kunt zie waar je je in het veld bevindt. Een grove telling, ook omdat ik me dit pas later realiseerde, deed me inschatten dat ik op dat moment me op een derde positie van de dames liep. Nou, dat was best aardig, maar zeker weten deed ik het niet, dus vond ik het op dat moment niet interessant. Ik zou het aan het eind van de volgende ronde eens beter bekijken.

Ronde twee
Midden in de nacht, op een tijd dat men hoort te slapen, kwam ik aan bij de verzorgingspost op het startterrein. Snel at en dronk ik iets, vulde ik mijn tas bij en besloot ik voor de tweede ronde van 25km te gaan. Mijn lichaam voelde goed, ik had het naar mijn zin, ik kon gelukkig goed eten en drinken, dus waarom niet?!
Halverwege deze ronde begon het te schemeren en omdat de route over de bergen en de kliffen langs zee liep, leverde dat prachtige plaatjes van een volle maan, een opkomende zon tijdens een prachtige schemering op. Bijna net zo mooi als de zon die op kwam boven de Mont Blanc tijdens de Trail de Aiguilles Rouges. ;)

Ronde drie
Aan het eind van de tweede ronde kwam de eerste dame me tegemoet lopen: 'mevrouw team Salomon' om precies te zijn. Het duurde even, en toen kwam de tweede dame vrolijk mij tegemoet rennen.. en toen.. kwam ik op de verzorgingspost aan. Behoorlijk vermoeid al, en zonder enig idee hoe ik de laatste 25km moest gaan lopen. Snel water vullen, repen en gelletjes aanvullen en gaan. Oke. Dat ging niet soepel. Eerste even bellen met Jason, die inmiddels wakker was: 'Hallo. Ik weet het niet zeker maar ik denk dat ik nu op een derde plek loop. Maar ik ben moe en ik weet niet meer hoe ik moet lopen.''Ja, voetje voor voetje en dat heel vaak per minuut! Gewoon doorlopen en positie vasthouden!''Oja. Bedankt. Ja. Tot straks.' Op dat moment dacht ik ja.. positie vasthouden.. sjongejonge.. ik wil dit alleen maar uitlopen, niets positie vasthouden. Vlak daarna, slechts een kilometer van de verzorgingspost verwijderd, rende ik dame nummer vier tegemoet terwijl ze vlot en soepel en met een brede glimlach over de paden huppelde. Oke. Ik ga gewoon, en we gaan het zien. Ik ga me niet, echt niet, op laten jutten. Vervolgens heb ik 25km lang over mijn schouder gekeken of ik dan nu ingehaald zou gaan worden, maar dat terzijde.
Samen met een man waarmee ik al flink wat kilometers had gelopen inmiddels vertrok ik van de verzorgingspost. Hij had last van zijn knieën vertelde hij me. De eerste tien kilometer werd een soort haasje-over-spel: naar beneden rende ik en haalde ik hem in (onder het mom van tijd winnen); en bergop had hij geen last van zijn knieën dus haalde hij mij weer rennend in. Bij de verzorgingspost nog een grapje gemaakt terwijl hij de trap op sjokte: 'Zeg, jij rende toch alles omhoog?! ;)' (Gevolg: hij huppelde een paar passen omhoog en was vervolgens helemaal verzuurd.) Van de organisatie kreeg ik twee heerlijke bekers cola die me ontzettend goed deden, want ik had het inmiddels behoorlijk zwaar en zag op tegen de laatste 15km.
Stiekem had ik ook te weinig gegeten, dus ergens daar kreeg ik ook een enorme hongerklop waardoor ik twee repen achter elkaar naar binnen werkte met als gevolg steken in mijn maag. Er zat op dat moment niet anders op dan daar doorheen lopen. Nadat ik dat had verwerkt kwam ik uit bij 'de jungle' wat ik dus het meest vervelende deel van de route vond. Ik was ervan overtuigd dat dame nummer vier me nu in zou halen, want ik kwam in een slakkentempo vooruit. In de verte zag ik iemand aankomen, en ik wist zeker dat zij het was. 'Blij verrast' was ik toen het een man bleek die me in kwam halen. Oke, maar weer door. Echter bleef het gevoel natuurlijk dat ik op de hielen werd gezeten en ik ieder moment voorbij zou worden gelopen. Enerzijds was dat iets dat ik echt niet wilde laten gebeuren, want ik wilde zo graag die derde plek, anderzijds was het gevoel van continu opgejaagd worden niet wat paste bij mijn doelstelling voor deze wedstrijd: genieten en uitlopen.
Hoewel van genieten inmiddels geen spraken meer was, ik was moe, heel moe, liep ik door. Zo'n 10km voor het eind had ik nogmaals een peptalk nodig van Jason om me weer aan het dribbelen te krijgen. Ik nam nog een gelletje om me überhaupt vooruit te krijgen, en visualiseerde de route die nog voor me lag. Waarschijnlijk was ik zo in gedachten dat ik een boom die over het pad het hing niet zag, en ik zo tegen die boom op rende. Terwijl ik naar de opkomende bult op mijn hoofd greep, keek ik achterom waar die boom dan was, maar serieus: ik heb die boom nooit gezien, maar wel een bult op mijn hoofd gevoeld.
En dan, na 80 km kwam ik eindelijk over de finish. Blij dat ik er eindelijk was na zoveel kilometers en een nacht doorhalen, en zonder mijn positie te hebben opgegeven!

Tijdens de prijsuitreiking bleek officieel dat ik geëindigd was op een derde plaats bij de dames, en dat terwijl dus ook het Deens kampioenschappen op die afstand gelopen werd! :) Voor mij voelde dit als de wedstrijd winnen, dus huilend heb ik iedereen thuis opgebeld. :)

PERSBERICHT / Papendal, 17 juni 2015

Nederlands hoogste duintoppen, schelpen- en zandpaden vormen het decor
Op zondag 1 november 2015 worden voor de eerste keer de Nederlandse Kampioenschappen Trailrunning gehouden. Deze hardloopwedstrijd, de 'ASICS Duinentrail' gaat over de natuurlijke, onverharde en uitdagende paden rondom Schoorl, Bergen, Camperduin en Hargen aan Zee. Deelnemers kunnen zich inschrijven voor een Trail van 12, 20 of 35 kilometer. Over de langste afstand, de 35 kilometer, worden de titels van Nederlands Kampioen en Nederlands Kampioene Trailrunning uitgereikt. De NK Trailrunning wordt uitgeschreven door de Atletiekunie en zal worden georganiseerd door MudSweatTrails

De opkomst en ontwikkeling van Trailrunning
De Atletiekunie ziet een sterke opkomst van Trailrunning. "Steeds meer lopers zoeken extra uitdagingen en gaan de natuur in"  aldus Jan Willem Landré, directeur van de Atletiekunie. "MudSweatTrails organiseert al een aantal jaren met succes Trailruns in Nederland. Door uitdagende lopen en goede organisatie neemt het aantal deelnemers jaar elk jaar toe. Atletiekverenigingen en loopgroepen bieden op diverse plaatsen al specifieke trainingen aan. Ook tijdens de Looptrainersdag van de Atletiekunie worden workshops hierover georganiseerd. De samenwerking tussen de Atletiekunie en MudSweatTrails zal de komende jaren verder worden uitgebreid. We beginnen dit jaar met de NK Trailrunning."

Meer over deze wedstrijd
Schoorl en omgeving heeft al een sterke traditie op het gebied van hardlopen en kent sinds 2012 een trailwedstrijd. Schoorl en omgeving biedt een decor dat je als Nederlandse Trailrunner maar op weinig andere plekken kunt ervaren: bospaden, heidepaden, schelpenpaden en zandpaden die je meenemen over de hoogste duintoppen van Nederland. De duingebieden van Schoorl, Bergen, Hargen en Camperduin worden doorkruist. De natuurlijke kwaliteiten van Schoorl worden optimaal gebruikt om de deelnemers een pittig en adembenemend parcours te bieden. De hoogtemeters, de zware ondergrond en mogelijk ook het weer vormen een stevige dobber!

Zoals bij Trails gebruikelijk, is de verzorging onderweg beperkt. De ronde is door de organisatie uitgezet, maar lopers moeten zelf opletten om goed te lopen. De deelnemer wordt aangesproken op zijn eigen verantwoordelijkheid hierin. Over-organisatie past ook niet in zo'n omgeving en bij deze speciale tak van de hardloopsport.

De inschrijving voor alle afstanden van de Duinentrail is geopend. 

Komende zondag is het 21 juni, de dag van de zonnewende. Asics organiseert voor de tweede maal een mooi project rondom de langste dag: in estafettevorm een rondje Mont Blanc lopen binnen het dagvenster. 

De opzet is veranderd. Waar in het eerste jaar er twee team waren van profs en semiprofs worden nu teams per continent geformeerd uit een pool van profs en amateurs. Totaal waren er meer dan 10.000 lopers die zich aanmeldden voor deelname. Voor het Europese team gold dat de deelnemers uit de grotere landen zouden worden geselecteerd (verbeterpuntje Asics ;-) )

Het doel van Beat the Sun is om uitgerekend sneller te zijn dan de zon in het ronden van de Mont Blanc. Op zondag 21 juni leggen atleten een parcours van 148 km en 8.370 hoogtemeters af. To beat the sun, moet dat in 15 uur, 41 minuten en 35 seconden.

Een voorproefje:

Global race

Amerika, Azië-Pacific, Afrika, Noord-Europa en Zuid-Europa strijden tegen de zon én elkaar. Uniek is dat elk team uit drie professionele atleten en drie amateurs bestaat. Een nog niet eerder vertoonde wereldwijde race.

Global search: 15 uit de 10.000

ASICS wil met Beat the Sun wereldwijd mensen inspireren om de uitdaging met zichzelf aan te gaan. Bijna 10.000 deelnemers streden mee naar een plek in één van de teams. Er zijn er slechts vijftien geselecteerd.

Informatie over de race en het verloop is te vinden op http://beatthesun.asics.com/en